De reusachtige (veer)kracht van de kleine krullenbol

Als je inschakelt op een wedstrijd van Liverpool en je je ogen tot kleine kiertjes knijpt, zie je nog altijd die kleine krullenbol ravotten met een bal gemaakt van oude sokken. Op een met bouwvallige huizen omzoomde zandvlakte met hier en daar wat sprieten gras erop, in plaats van Anfield als mythisch decor, of een van die andere negentien schitterende stadions van de Premier League.

De goal in de Merseyside Derby waarmee Mohamed Salah de Puskas Award won als mooiste van 2017/18, zulke heeft hij al honderden keren gemaakt in zijn geboorteplaats Nagrig. Hup, weg bij de eerste tegenstander, hup, langs de tweede en, hup, net voordat tegenstander nummer drie kan ingrijpen de bal zwanger van effect in de linkerkruising. Heel wat keepers hingen net zo kansloos in de lucht als Everton-doelman Jordan Pickford op die koude decembernacht in 2017.

Het was niet alleen letterlijk een lange, bochtige weg tussen dat boerendorp in Egypte, gelegen op het platteland tussen Caïro en Alexandrië, en Liverpool. Als Egyptenaar word je niet zomaar opgepikt door een topclub uit West-Europa. Het wat kleinere FC Basel durfde het wel aan en tikte Salah in de zomer van 2012 op de kop. De jongen die in eigen land al jaren als megatalent werd beschouwd en volgens de verhalen net zoveel gevoel in zijn linkervoet had als Michelangelo in zijn vingers, was toen twintig jaar. Op die leeftijd speelden Lionel Messi, Cristiano Ronaldo en Eden Hazard al seizoenenlang in de absolute top.

Voormalig FC Basel-voorzitter Bernhard Heusler herinnerde zich bij Sky Sports de eerste keer dat hij Salah live zag voetballen als de dag van gisteren. ‘Het was nog een maand voordat hij uiteindelijk bij ons tekende. Het was een wedstrijd tegen de Onder-21 van Egypte, die we eigenlijk alleen maar hadden georganiseerd om hem eens te zien spelen. We hadden al zo veel over hem gehoord. Het was ijskoud en hij deed alleen in de tweede helft mee, maar hij was… Fan-tas-tisch. Ik had in mijn leven nooit eerder een speler gezien met zo veel snelheid.’

Omdat hij daarnaast ook nog een voorbeeldige prof bleek, rees Salah’s ster ook in Europa razendsnel. ‘Er zijn maar een paar sportpersoonlijkheden zoals Mo’, aldus Heusler. ‘Roger Federer is er ook zo een. Zij vergeten nooit waar ze vandaan komen en houden een oneindig respect voor de mensen die ze op hun pad richting de wereldtop ontmoetten. En hen hebben meegeholpen in hun ontwikkeling. Het is geen toeval dat de écht succesvolle mensen dat karakter hebben.’

Wat eveneens veel indruk maakte, en niet alleen op Heusler: toen Salah op een dag ineens niet meer het vertrouwen van zijn omgeving voelde, hield hij zijn kaken stijf op elkaar en vocht hij voor een nieuwe kans. Ook in talenten als Kevin De Bruyne en Romelu Lukaku zag José Mourinho het in zijn tweede periode bij Chelsea niet zitten, maar het verhaal dat hij de Egyptenaar bij de Londenaren naar de uitgang zou hebben gedirigeerd zit hem nog het meest dwars, klaarblijkelijk. In april van dit jaar ontkende de manager nog maar eens dat hij Salah had verkocht. ‘Ik was het niet, het was de club.’

Hoe het ook zij. Via Fiorentina en AS Roma was de krullenbol uit Nagrig binnen drie seizoenen terug in de top van de Premier League. Vond hij weer warmte bij een coach en groeide hij in zijn eerste seizoen bij het Liverpool van Jürgen Klopp uit tot Speler van het Jaar. Door een beuk van de beul (lees: Sergio Ramos) zat de eindzege in de Champions League er nét niet in. Maar iedereen weet inmiddels hoe Salah omgaat met tegenslagen.