Jay-Jay was zo goed dat ze hem twee keer een naam gaven

Roy Keane, Ray Parlour, George Boateng, David Platt en Peter Beardsley tezamen. Hoe onverzettelijk ze ook waren, hoe noest ze hun taken ook uitvoerden, ze zijn allemaal eens flink in de luren gelegd door Jay-Jay Okocha. En met hen vele anderen. De Nigeriaan was niet de meest succesvolle voetballer ooit in de Premier League, maar wel een favoriet voor de fijnproevers.

Sam Allardyce deinst niet snel terug, ze noemen hem niet voor niets Big Sam. Maar in de zomer van 2002 haalde de manager toch een paar keer diep adem voordat-ie de ruimte van vliegveld Charles de Gaulle binnenstapte. Aan de andere kant van de deur zat een ster op hem te wachten die hij tijdens het voorbije WK in Japan en Zuid-Korea bij vlagen weer zo machtig mooi had zien schitteren. Hoe moest hij in hemelsnaam de nummer 10 van Nigeria en Paris Saint-Germain zien te winnen voor een nietige club als Bolton Wanderers?

Jay-Jay Okocha kon vele jaren later nog om de ongemakkelijke Allardyce lachen toen The Sun hem nog eens naar die ontmoeting vroeg. De latere bondscoach van Engeland begon aan zijn riedeltje, gaf ruiterlijk toe dat Bolton Wanderers niet de meest opwindende club van Engeland was, maar dat een grootheid als Youri Djorkaeff er al wel speelde en… Op dat moment maande Okocha hem tot stilte en zei: ‘Ik weet het van Youri. Ik wil bij Bolton komen voetballen.’ In plaats van een vliegtuig te pakken op de luchthaven, sprong de zevenvoudig Nigeriaans Voetballer van het Jaar in zijn auto en reed in één streep naar Noordwest-Engeland waar hij de volgende dag zijn handtekening zette.

Vier heerlijke seizoenen volgden, waarin de supporters van The Trotters sowieso werden verwend met de komst van bekende voetballers. Zoals de al genoemde Djorkaeff, WK 2002-uitblinker El Hadji Diouf, Real Madrid-icoon Fernando Hierro, Iván Campo, Vincent Candela, Hidetoshi Nakata, de Mexicaanse legende Jared Borgetti en de Braziliaan Marío Jardel, die voor zijn komst naar het Reebok Stadium voor Grêmio 67 goals maakte in 73 competitieduels, voor FC Porto 130 in 125 en voor Sporting Portugal 53 in 49. Toch was Okocha met afstand de meest kleurrijke paradijsvogel die in Bolton neerdaalde. Als hij met zijn heupen begon te wiegen…

Het lijkt erop dat je één of meerdere social media-scripts op VI.nl hebt uitgeschakeld. Daarom worden er geen social posts of liveblogs geladen. Wijzig hier je instellingen.

Het was vaak niet erg effectief – de belangrijkste reden waarom hij in Parijs ook nooit echt uitgroeide tot een vaste basiskracht – maar eenmaal de Nigeriaan in balbezit was bogen de toeschouwers automatisch naar voren om niets te hoeven missen. Want dan kon er van alles gebeuren. Hij kon uithalen, zo krachtig, zette met buitenkant voet ploeggenoten vanuit de meest onmogelijke hoeken vrij voor de keeper, en had een arsenaal aan trucs en schijnbewegingen in huis waar zelfs Ronaldinho jaloers op was. ‘Jay-Jay is de enige nummer 10 die ik ooit bewonderde’, zei de Braziliaan vorig jaar dan ook over zijn voormalige leermeester bij PSG.

En terecht vond hun gezamenlijke ploeggenoot van toen, Bernard Mendy in de Daily Post. ‘Soms zaten we in de kleedkamer, als een soort van publiek om Jay-Jay heen, terwijl hij met een tennisbal bezig was. Onze monden vielen open. Hoe hij met dat kleine ding bezig was, met de schouder, borst, billen; ongekend. Technisch was Okocha gewoon beter dan Ronnie.’

Ook als hij zulke complimenten aanhoort, verschijnt er een grijns op het gelaat van de Nigeriaan. Veel prijzen heeft hij er niet door gewonnen, maar hij heeft vooral in Bolton kunnen spelen op de manier dat hij het wilde. Als het kind dat ooit over het zand en de keien van Enugu dribbelde alsof zijn leven ervan afhing, als de puberjongen die ooit spontaan vroeg of hij eens mocht meedoen met de club van zijn vriend Binebi Numa, Borussia Neunkirchen, en meteen een contract verdiende.

‘Ik hield ervan om mijn technische hoogstandjes op het veld te laten zien’, zei Okocha er zelf over in The Sun. ‘Niks is leuker dan tegenstanders compleet voor schut te zetten.’ Vooral daarom was het als voetballiefhebber onmogelijk om niet van Jay-Jay te houden. De fans van Bolton Wanderers die anno 2018 wekelijks een laagvlieger in het Championship krijgen voorgeschoteld, zijn nog altijd dankbaar dat hij ooit voor hen wilde spelen in het Reebok Stadium. Het is soms op de tribunes nog te horen: ‘He is so good that they named him twice.’

• Meer over

• Premier League 2018/2019