De doodnormale herrijzenis van Luuk de Jong
De kracht van landskampioen PSV is het collectief. In elke Eindhovense linie waren er dit seizoen bijzondere ontwikkelingen. In de achterhoede, op het middenveld, maar ook in de voorhoede, waar Luuk de Jong te midden van een overvloed aan keuzes verrees uit zijn as.
Van afgeschreven, droogstaande spits naar hernieuwd leider en onmisbaar mikpunt van een kampioenselftal.
Het is makkelijk te vergeten hoe uitzichtloos het perspectief van De Jong leek in het begin van het seizoen. PSV leek hem liever kwijt dan rijk na een rampzalig 2016/17. Tot overmaat van ramp ontnam trainer Phillip Cocu zijn aanvoerder de band ten faveure van huurling Marco van Ginkel en klapten transfers naar Hannover 96 en Bordeaux.
De Jong werd een luxe-bankzitter. Een raar gezicht met de beslissende rol van de spits in de twee landstitels sinds zijn komst in 2014 in het achterhoofd. Maar het was ook onvermijdelijk, gezien de ontwikkeling van Jürgen Locadia en Steven Bergwijn. Plus de aankoop van Hirving Lozano, die geen enkele moeite kende om de Eredivisie op stelten te zetten in de eerste seizoenshelft.
De achtste speelronde, het bezoek aan VVV-Venlo (2-5), was belangrijk voor De Jong. Daarin zwierf Locadia in een vrije rol aan de linkerkant om hem heen en bewees De Jong zijn waarde als aangever met twee assists. Na de blessure en het winterse vertrek van Locadia was de spits zelfs niet meer weg te denken uit het elftal, alsof hij de lange weg naar een heroverde basisplaats niet eens had afgelegd.
Het was logisch dat De Jong bleef in de winterstop, ondanks interesse van Club América. En het was logisch dat de 27-jarige spits te midden van Lozano, Bergwijn, Gastón Pereiro, Mauro Júnior en het aanstormende offensieve jeugdkwartet Sam Lammers, Donyell Malen, Albert Gudmundsson en Cody Gakpo telkens weer als eerste naam in de voorhoede werd ingevuld op het wedstrijdformulier.
Tussen alle getalenteerde luxepaarden was werkpaard De Jong toch weer het middelpunt: de kapstok van het elftal, de uitlaatklep bij het spelen van de lange bal en de gevaarlijkste man bij standaardsituaties. In het seizoen waarin aanvankelijk zoveel leek te veranderen stond er toch weer een centrumspits die er al een eeuwigheid lijkt te staan.
'Wat het precies is met De Jong? Ik weet het niet. Hij is sterk, stoer. Hij is – in de goede zin van het woord – altijd met je aan het vechten', aldus Vitesse-aanvoerder Guram Kashia, die tegenover VI omschreef waarom De Jong zo lastig bespeelbaar is. 'Duwen, trekken, spelen met de ellenbogen. Alles volgens de regels natuurlijk. Maar hij doet er alles aan om je een moeilijke middag te bezorgen. Al zou je zijn neus breken, dan nog ben je nog niet van hem af. We vechten altijd. Na een wedstrijd tegen Luuk de Jong ben ik echt moe. Zelfs als hij niet scoort, bezorgt hij je een moeilijke middag.'
Maar uit het sleurwerk volgden dit seizoen ook weer doelpunten, de volgens De Jong vanzelfsprekende beloning voor zijn arbeidsethos. Hij was twaalf keer het eindstation, maar ook vijf maal aangever. Daarmee moet De Jong alleen Lozano voor zich dulden als meest waardevolle speler van de landskampioen.
Natuurlijk, Lozano kende een sterk eerste seizoen in de Eredivisie. Het was ook het jaar van de doorbraak van Bergwijn. De vele offensieve wapens van PSV haalden de druk van de schouders van De Jong, die het jaar daarvoor nog waren bezweken. Maar De Jong staat symbool voor veel elementen die het PSV van Cocu de afgelopen vier seizoenen drie landstitels opleverden: discipline, terugknokken en moeizame wedstrijden omzetten in succes.
Het lijkt erop dat je één of meerdere social media-scripts op VI.nl hebt uitgeschakeld. Daarom worden er geen social posts of liveblogs geladen. Wijzig hier je instellingen.
*Onvoldoende speelminuten voor een beoordeling
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login