Het onontkoombare einde van Van Gaal bij Barça
Louis van Gaal is niet langer coach van Barcelona. De druk van buitenaf zorgde ervoor dat de benen van zijn spelers weigerden te doen waartoe ze in staat zijn. En dus meende uiteindelijk ook Van Gaal dat hij moest opstappen bij Barça. Toch vindt hij dat hij de meest geschikte man blijft om de Catalaanse club te leiden. 'Ik ken de spelers en ik ken de Liga. Ik heb in mijn vorige periode bewezen dit niveau aan te kunnen. We hebben twee keer de nationale titel gewonnen, één keer de Copa del Rey en een Europese Supercup. Ik heb toen niet gefaald.'
Over falen werd deze keer niet gerept. Wel bekende Van Gaal dat hij teleurgesteld was niet te hebben bereikt wat iedereen van hem verwachtte. Van Gaal zag er aangeslagen uit op zijn voorlopig laatste persconferentie in Camp Nou. De laatste weken was de strijdvaardigheid ogenschijnlijk ook al uit zijn lichaam getreden. De coach zag vanaf de bank lijdzaam toe hoe zijn pupillen er maar niet in slaagden zich uit de crisis te voetballen. Met het in Spanje zo verfoeide blocnote in de hand oogde Van Gaal vermoeid en machteloos.
In de perskamer bleven de gevreesde uitvallen naar de pers ook steeds vaker uit. 'Ja, we zitten in een crisis. En ja, we moeten daaruit zien te ontsnappen', verkondigde Van Gaal zondagavond laat. 'En nee, ik denk er niet aan om op te stappen. Het is namelijk niet in het belang van Barça dat ik de laan word uitgestuurd. Vraag Gaspart maar of ik hier morgen nog zit', counterde Van Gaal voor de zoveelste keer gelaten aan zijn vrienden en vriendinnen van de pers.
De spelers steunden hem alleen in woord. Zij hamerden er in de pers ook steeds op dat het niet aan el Mister lag en dat zij zeker net zo verantwoordelijk waren. Op het veld bleven de steun-betuigingen echter uit. Slechts Patrick Kluivert en Marc Overmars (tegen Valencia) en Carles Puyol (tegen Celta de Vigo) wekten de indruk ook echt te willen winnen. De rest stond er apathisch bij en verkwanselde de kansen die het matige Barcelona desondanks kreeg.
Met zijn ontslag mislukte ook het tweede grote project voor Van Gaal. Het Nederlands elftal slaagde er onder zijn leiding voor het eerst sinds 1986 niet in zich te plaatsen voor de eindronde van het WK. Portugal en Ierland bleken beter dan de uitgebluste vedetten van Oranje. En dus stapte bondscoach Van Gaal op. Bij zijn afscheid laakte hij de instelling van een aantal internationals. Diezelfde spelers lieten vervolgens weten toe te zijn aan een lossere benadering.
Bij Van Gaals nieuwe uitdaging in Catalonië kwamen zij elkaar weer tegen. Bij de Nederlanders én de overige toppers in naam sloeg de vonk opnieuw niet over. Onder organisatie-freak Van Gaal lieten de sterren maar zelden zien echt plezier te beleven aan het spel. In eerste instantie redde Luis Enrique Van Gaal nog regelmatig. De voormalige Real Madrid-speler inspireerde zijn gelaten ploeggenoten met zijn doelpunten, zijn bevlogen spel en zijn oppeppende woorden. Toen Van Gaals aanvoerder geblesseerd raakte aan zijn achillespees, verdween het laatste stukje eerzucht en persoonlijkheid uit de ploeg.
In zijn eerste periode bij Barcelona stapte Van Gaal nog zelf vlak voor het einde van het seizoen op. De uitschakeling in de halve finale van de Champions League tegen Valencia en het einde van het tijdperk van voorzitter Nuñez deden hem daartoe besluiten. Van Gaal zag uit sportiviteit af van de rest van het geld waar hij recht op had. Bij de totstandkoming van zijn nieuwe contract in 2002 legde hij vast dat hij recht zou hebben op een afkoopsom van zes miljoen euro in het geval hij zou worden ontslagen.
Die clausule hield hem lang in het zadel. Barcelona kon geen van de gewenste nieuwe versterkingen betalen en dus ook het ontslag van zijn coach niet. De dramatische reeks in de Primera División en de inmense druk vanuit de pers en de eigen aanhang stelden Gaspart voor een onvoldongen feit. Geld of geen geld, Van Gaal moest eruit. En zo geschiedde.