Wesley Sneijder: gouden voeten, gouden hart
Voetbal International opent iedere week het nieuwe nummer met de VI Visie. Deze week Martijn Krabbendam over Wesley Sneijder, die deze week zijn afscheid als profvoetballer aankondigde.
Op het moment dat Wesley Sneijder zijn afscheid bevestigde, was Donny van den Beek in onderhandeling met Real Madrid en had Frenkie de Jong net een basisplaats veroverd bij Barcelona. Zo gaan die dingen in het voetbal: oude koningen zwaaien af, nieuwe sterren staan op.
De Jong en De Ligt, het zijn de aanvoerders van een generatie, zoals Wesley Sneijder dat zelf ook was. Hen vergelijken heeft geen zin. Iedere speler herbergt wel iets dat hem speciaal maakt en Sneijder zelfs meer dan dat. Met zijn perfecte tweebenigheid groeide hij uit tot een van de allergrootste voetballers die Nederland ooit heeft gehad.
Hij begon zijn carrière meteen al met een knal, door Oranje in november 2003 in de play-offs voorbij Schotland te schieten (6-0, een goal, drie assists) naar het EK in Portugal. Het was de opmaat tot een glorieuze loopbaan, die hem voerde langs Ajax, Real Madrid, Internazionale, Galatasaray, Olympique Nice en Al Gharrafa. Zijn erelijst is net zo fraai: een keer kampioen in de Eredivisie en de Serie A, tweemaal in Turkije. Met Internazionale won hij de Champions League en het WK voor clubteams.
Ook in Oranje groeide Sneijder uit tot boegbeeld. Hij drukte zijn stempel op het spel van het Nederlands elftal tijdens EURO 2008 (Oostenrijk en Zwitserland), was de beste in 2010 (WK in Zuid-Afrika) en cijferde zich weg in 2014 (WK Brazilië). Een keer zilver, eenmaal brons en recordinternational, met een aantal interlands (134) dat voorlopig alleen door Matthijs de Ligt kan worden bedreigd.
Buiten het veld was Sneijder net zo bijzonder als erbinnen. Hij zei wat hij dacht, legde de vinger op zere plekken en stond altijd voor iedereen klaar. Al zijn ex-teamgenoten zullen hetzelfde zeggen: gouden voeten en óók een gouden hart, altijd gastvrij, behulpzaam, een échte aanvoerder, in alle opzichten. Dat hij juist die status verloor aan Robin van Persie, deed pijn, maar Sneijder knokte zich terug tot in de basis van Oranje op het WK in Brazilië en werd een leider zonder band. Het was zijn laatste stuiptrekking. Bij Galatasaray haalde hij vervolgens nog een aanvaardbaar niveau, maar helemaal de oude werd hij nooit meer.
Ergens op een terras in Nice analyseerde hij twee jaar geleden zijn eigen val. 'De switch kwam in het voetbal', keek Sneijder terug. 'Het spel werd steeds minder belangrijk, andere aspecten werden dat wél, zoals fysiek en tactiek. Trainers die begonnen te experimenteren met systemen, de 5-3-2 formaties, met veel beweging, veel power. Wat je daardoor langzaam zag gebeuren, is dat er een ander soort voetballer begon op te staan: groter, sterker, krachtiger, veel meer fysiek.'
Maar zeker niet beter dan Wesley Sneijder.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login