Nederland of Denemarken: na 22 jaar een andere EK-winnaar
In de finale van het EK Vrouwen staan Nederland en Denemarken opnieuw tegenover elkaar: twee ploegen die dit toernooi alleen maar groeiden. Nederland verloor nog geen duel en kreeg pas één doelpunt tegen. De Denen stuntten door de hegemonie van Duitsland te beëindigen. Na 22 jaar komt er een andere EK-winnaar: Nederland of Denemarken.
De Deense bondscoach Nils Nielsen roemde na afloop van de wedstrijd tegen Nederland in de groepsfase (1-0) het spel van Oranje. 'Ze spelen zoals de mannen. Ik hoop dat ze ver komen. Samen met ons dan', voegde hij er nog aan toe. En zie daar: in de finale ontmoeten de twee landen elkaar opnieuw.
En dat terwijl Denemarken zich pas in het laatste kwalificatieduel wist te plaatsen voor het EK in Nederland. Na de zware deceptie van het mislopen van het WK in Canada moest het tegen groepswinnaar Zweden gebeuren. Dat die ploeg al geplaatst was, mocht geen voordeel zijn: een Scandinavische clash is er altijd eentje die ergens om gaat. De Denen flikten het: met een 2-0 zege pakten ze hun EK-ticket.
Mentale volwassenheid
Dit toernooi verloor Denemarken één keer: van Nederland. Toch gaf dat duel niet bepaald een eenzijdig beeld. Oranje kwam met de 1-0 zege door een penalty van Sherida Spitse heel goed weg. Sari van Veenendaal keepte een wereldpartij en de aanvallers van Denemarken hadden een uitzonderlijke off-day.
Sindsdien groeiden beide ploegen alleen maar dit toernooi. Nederland kon weliswaar niet meer het flitsende spel van het openingsduel met Noorwegen en de eerste helft tegen Denemarken vasthouden; het zette daar een puike teamprestatie tegenover. In korte tijd groeide Oranje uit tot een hecht collectief dat leunt op een volwassenheid die niemand vooraf had verwacht.
De druk van een vol stadion, van een aanvankelijk niet-scorende spits, de discussie rond de positie van Mandy van den Berg die dubbel – eerst door Stefanie van der Gragt en in de halve finale door Kelly Zeeman – gepasseerd werd, van een groeiende favorietenrol: niets van dat alles kon Nederland vooralsnog uit balans krijgen. Een hecht collectief, een mentale volwassenheid, bij vlagen prima voetbal en een portie geluk brachten Oranje waar het nu staat: in de finale.
Het zat Nederland dit toernooi namelijk allesbehalve tegen. De keuzes van de scheidsrechters waren niet nadelig, opgelegde kansen gingen er juist tegen Van Veenendaal niet in, bij corners werd er al drie keer een bal – zelfs met behulp van de paal – uit het doel geranseld en de ballen die voor de goal van de tegenstander van richting werden veranderd dwarrelden er juist in.
Afwachtend
Denemarken liep in de aanloop naar de finale een fikse tegenslag op. Line Jensen scheurde in de halve finale tegen Oostenrijk een kruisband en mist de finale. De middenvelder speelde alle duels en het is de vraag hoe de Denen dit zullen opvangen. Een mogelijkheid is dat rechtsback Theresa Nielsen de rol op zich zal nemen. Nielsen plaatste zichzelf met haar winnende doelpunt (2-1) tegen Duitsland even in de spotlights, maar haar optreden is verder vrij onopvallend. Toch is zij op de rechterflank een belangrijke kracht bij de Denen.
De ploeg speelt op papier in een 4-4-2 formatie met Nadia Nadim en Pernille Harder als aanvallers. Daarbij is Nadim de diepe spits en nummer tien Harder de verbinder van middenveld en aanval, waar Sanne Troelsgaard en Katrine Veje op de flanken opduiken.
Zowel Nederland als Denemarken is een voetballende ploeg, maar het team van Nielsen zal vermoedelijk afwachtend beginnen. De coach wil voorkomen dat Oranje met de kwaliteiten van Lieke Martens en Shanice van de Sanden al vroeg in het duel kan profiteren van de ruimte achter zijn verdediging.
Denemarken bouwt bovendien graag op de tweede helft vanuit de rustgevende gedachte dat ze vermoedelijk toch wel tot scoren komen met alle kwaliteiten voorin. Tegen Nederland en in de halve finale tegen Oostenrijk lukte dat overigens niet.
Blikvangers
Bij Denemarken draait veel om Harder (24), de vedette van VfL Wolfsburg. De nummer tien leest het spel goed, vindt gemakkelijk de ruimtes en duikt graag op voor de goal waarbij ze vaak kiest voor eigen succes. Vorig jaar werd ze namens Linköpings met 23 doelpunten topscorer van de Damallsvenskan, de Zweedse profcompetitie. Het leverde haar de prolongatie op van Zweeds Speelster van het Jaar - naast de Speler van het Jaar Zlatan Ibrahimovic - en de transfer deze winter naar VfL Wolfsburg. Zo uitgesproken als ze is op het veld, zo rustig is Harder buiten de lijnen. Haar voorkomen is schuchter en haar interviews bestaan uit korte antwoorden.
Naast Harder is Nadim (29) de blikvanger. De spits vluchtte uit Afghanistan met haar moeder en zusjes nadat de Taliban haar vader, generaal in het Afghaanse leger, hadden vermoord. In Denemarken ontdekte ze dat ze vrij aardig kon voetballen en sindsdien staat alles in haar leven in het teken van de bal. Na drie jaar bij Fortuna Hjørring vertrok ze in 2015 naar Amerika om voor Sky Blue FC te gaan spelen. Vorig jaar maakte ze de overstap naar topclub Portland Thorns FC. Haar vechtlust in het veld vanuit de absolute wil om alles te geven voor de nieuwe toekomst die Denemarken haar gaf in combinatie met een sterke techniek en timing maken van haar een gevaar voor het doel.
Daarnaast bouwt de ploeg net als Nederland op een hecht collectief. Alle selectiespeelsters, van derde keepster tot de basiself, hebben één doel voor ogen: de Europese titel gaat voor elke persoonlijke drive. Na de teleurstelling van het missen van het WK is de EK-finale tegen Nederland hét moment om dat te doen vergeten.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login