Mauricio Pochettino, de trainer die Spurs als topclub wakker kuste

Süleyman Öztürk

08.00,

4 mei 2019

VI's Süleyman Öztürk heeft bij zijn Premier League-vooruitblik aandacht voor Mauricio Pochettino. Over het knappe werk van de Argentijn in Noord-Londen.

Mauricio Pochettino, de trainer die Spurs als topclub wakker kuste

Het zal je gebeuren dat er ’s nachts om twee uur bij je thuis wordt aangebeld. En dat daar dan een man staat die vraagt of hij de benen van je zoon mag zien. Alleen dat tijdstip al: wie belt er in hemelsnaam ergens midden in de nacht aan? Nog vreemder: wie belt er in hemelsnaam ergens midden in de nacht aan en vraagt dan naar de benen van een kind?

Mauricio Pochettino moet er elke keer smakelijk om lachen als iemand erover begint. Over de anekdote die zo vaak is verteld dat je begint te twijfelen aan het waarheidsgehalte. Een paar dagen geleden zond de BBC een gesprek uit tussen Gary Lineker en de Argentijn. De eerste vraag betrof de anekdote die er in elk interview bij wordt gehaald omdat die anekdote te leuk is om te negeren. ‘Is het echt waar?’, vroeg Gary een beetje gespeeld, want hij wist allang dat het echt waar was. ‘Nee, het was geen fake news, het was echt waar’, lachte Pochettino.

Mauricio Pochettino was dertien toen in Murphy om één uur ’s nachts - over het exacte tijdstip zijn de hoofdrolspelers het zelf ook niet helemaal eens - de deurbel klonk. De vader van Pochettino had volgens de overlevering open gedaan en trof twee mannen aan. Links stond Marcelo Bielsa en rechts Jorge Griffa, beiden toen in functie van de jeugdopleiding van Newells’ Old Boys. Met z’n tweeën reden zij heel Argentinië door op zoek naar talenten die bij de club uit Rosario konden gaan spelen. In Murphy zei Bielsa, toen Mauricio uit bed was gehaald en in de deuropening stond: ‘Dit zijn de benen van een voetballer.’

Zo begint het verhaal van een van de meest onderschatte trainers van de laatste vijf jaar. Toen hij in januari 2013 bij Southampton werd aangesteld als opvolger van Nigel Adkins wist men in Engeland bijna niets van hem. Pochettino was drieënhalf jaar de coach geweest van Espanyol, maar toen de Argentijn werd voorgesteld kwam continu hetzelfde filmpje voorbij. Namelijk de overtreding van de destijds langharige Pochettino op Michael Owen tijdens het WK van 2002. Een strafschop die naar de huidige VAR-standaarden teruggedraaid zou worden. Het was een ordinaire schwalbe. Pochettino’s imago is wel veranderd in al die jaren. Hij is niet meer de trainer die Michael Owen neerhaalde op een WK, maar de trainer die Tottenham Hotspur als topclub heeft wakker gekust.

Mauricio Pochettino in 2001 als verdediger van Paris Saint-Germain, in duel met Auxerre-spits Djibril Cissé.

Dat wakker kussen is geleidelijk gegaan. Door de trainingstandaard te verhogen en te intensiveren, door goed te kijken naar de mogelijkheden en onmogelijkheden van de opleiding, door serieus aan de slag te gaan met jeugdspelers en talenten, door betere scouting en door de continuïteit van dit alles. Pochettino is al bijna vijf jaar bezig bij dezelfde club. In het Ferguson-tijdperk was je dan net begonnen. Tegenwoordig is vijf jaar een eeuwigheid in de Premier League. Tottenham presteert al jaren constant en maximaal en levert een wereldprestatie als het zich dit seizoen, ondanks de beperkingen op de transfermarkt, kwalificeert voor de Champions League.

Ajax wordt als knuffelbare underdog door de hele wereld omarmd. Logisch, want het is onwerkelijk dat een ploeg uit de Eredivisie met zoveel jong talent negentig minuten is verwijderd van een historische finale. Maar het is ook bijzonder dat een club waar tot voor kort vooral naar Arsenal werd gekeken en het groot feest was als The Spurs boven The Gunners eindigden, zichzelf heeft bevrijd van dat Calimero-denken. Tottenham Hotspur wil geen topclub meer zijn, het is de voorbije jaren een topclub geworden. Met dank aan een coach die anderhalf jaar geleden voor het laatst een speler mocht kopen en die al weken allerlei trucs moet uithalen om een elftal dat niet zonder Harry Kane kan wel te laten spelen alsof het zonder Harry Kane kan. Dat is vakmanschap.