'Mijn spiegelbeeld dat ik nooit werd'
Annemarie Postma en Mayke Wijnen volgen voor VI het EK voor Vrouwen op de voet. Zij wisselen elkaar af en houden een blog bij. Dit keer over Jackie Groenen.
Veertien jaar oud was ze, net een jongetje: kort blond haar en nog niet toe aan de groei die bij volwassenheid hoort. En immer de bal aan de voet. Als een onafscheidelijk wezen dat haar sterkte om nooit te hoeven wijken.
Ik zie haar nog staan. Dat kleine, smalle lijf in dat immense voetbaltenue. Haar benen waren een witte flits tussen de sokken en de tent die haar broek vormde, haar armen waren als twee stokken van de voortent. Maar in de storm stond ze stil, muurvast, als vastgepind door tientallen haringen.
Vier verdedigers van mijn team hingen afwisselend aan haar armen en duwden hun – wat omvangrijkere – heupen tegen haar lijf, dat in alles oogde wat het niet was: fragiel. Ze beukten hun schouders tegen die van haar en tikten tegen haar voeten, haar schenen, haar knieën, maar nooit tegen de bal. Steeds was ze sneller, wendbaarder, sterker vooral. Even later draaide ze om en rende weg, lachend, die ontwapenende blik in haar ogen. Zelfbewust en toch bescheiden. De bal lag in het doel.
Ik stond aan de andere kant van het veldje in de spits, de handen in de zij. Dit had ik nog nooit gezien. Het seizoen zat er op, competitievoetbal verwerd tot zomeravondpartijtjes en toernooitjes in het weekend. Deze was in Valkenswaard, waar ik meedeed met mijn oude team ZSC. Bij welk team die kleine pingeldoos speelde, weet ik niet meer. Maar ze viel al voor de aftrap op.
Waar de rest van haar team al jongvolwassenen waren die het voetbaltenue als een passend geheel droegen – ook al waren het die van de mannen – en de bal in de warming-up traag en onhandig van de ene voet naar de andere speelden, was zij nog een kind, afgezonderd van de rest. Alle omstanders keken naar haar en zij had maar oog voor één ding: de bal. Soepel liet ze die van de ene voet naar de andere gaan om vervolgens losjes en nonchalant ogend op doel te rammen. Het lijf van een kind, omgeven door de volwassenheid van een begaafd handelen.
Ik keek naar haar. En het was alsof ik mijn spiegelbeeld zag, maar dan tien jaar jonger. Ze was net een jongetje, zoals ik toen. Kort haar en nog niet toe aan de groei die bij volwassenheid hoort. En immer de bal aan de voet. Als een onafscheidelijk wezen dat haar sterkte om nooit te hoeven wijken. Niet voor jongens die groter en sterker zijn en gemeen worden als een meisje hen uitspeelt, niet voor vooroordelen dat meiden niet kunnen voetballen, niet voor vrouwen die in hun onhandigheid vaker lomp dan doeltreffend zijn. Met de bal aan de voet geldt maar een wet: die van de beste.
Waar ik enkel van kon dromen, dat wérd zij. Ze deed ons bij een tegendoelpunt nooit voelen dat we afgingen, een nederlaag betekende niet dat we hadden verloren. Dit was overmacht: tegen zoiets als zij was simpelweg niets te beginnen.
Na afloop sprak ik met haar. De volwassenheid die haar had omringd, was verdwenen nu ze het spel niet langer hoefde te bepalen. Buiten de lijnen was ze weer gewoon een meisje, veertien jaar oud, vertelde ze. Na de zomer zou ze bij de jongens van Rood-Wit in Veldhoven gaan voetballen en ze deed ook aan judo, wat indirect haar antwoord was op de ongekende sterkte die ze toonde op die leeftijd, met dat magere lijf.
Daarna liep ze bij me vandaan, het hoofd rood van de inspanning, het blonde haar donker van het zweet en plakkend aan haar voorhoofd. Ook ik ging naar huis. Niet veel later stopte ik met voetballen. Ik zag haar nooit meer.
Tot dit jaar. Het vrouwenvoetbal volgde ik jarenlang slechts zijdelings, maar met het EK in Nederland begon het te kriebelen. En daar stond haar naam. Ze had me die toen gezegd, maar ik had ‘m nooit onthouden. Tot ik ‘m weer hoorde. Ik herkende haar meteen op de foto. 22 jaar oud is ze nu, een vrouw geworden. Haar blonde haar valt inmiddels tot over haar schouders en het lijf is van mager tot slank volgroeid, gestoken in een getailleerd voetbaltenue van het Nederlands elftal en het Europese topteam 1 FFC. Frankurt. Haar spel maakte een ongekende evolutie door: hard en subtiel tegelijkertijd. Eén ding is nog altijd precies hetzelfde. Die blik; zelfbewust en toch bescheiden. Ontwapenend. Jackie Groenen, mijn spiegelbeeld dat ik nooit werd.
Deze week in VI een uitgebreid interview met Jackie Groenen.
Bekijk hier de reactie van Jackie Groenen na de wedstrijd tegen Noorwegen.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login