Maradona weerloos als Messi een bal aanneemt

Bij DWDD moest Guus Hiddink reageren op een gefilmd fragment uit een training van de Argentijnen. Een mannetje of zes op de doellijn en de rest van de spelers met een bal aan de voet om hun collega’s zo hard mogelijk te raken. Gelach in de studio. Maradona is gek geworden.

Ik heb het fragment nog een aantal keren teruggezien in andere televisieprogramma’s. Steeds moest het de volgende stelling ondersteunen: Maradona is ongeschikt als coach. Hij doet maar wat. Het was een aardige voetballer, maar van tactiek heeft hij geen kaas gegeten.

Zeg maar de heilige mantra van Foppe de Haan, die nog steeds, als een vooroorlogse gymleraar, onvoorwaardelijk gelooft in oefenstof, oranje pionnetjes en wedstrijdbesprekingen van anderhalf uur.

Het vertonen van de beelden bewees nog eens dat Nederland, ondanks de borstklopperij, geen haar verwijderd is van op Noord-Koreaanse leest geschoeide propagandatelevisie. Het maakt niet uit of je de waarheid laat zien. Als het maar een lekker itempje oplevert waar de volgende dag bij de koffieautomaat over wordt gesproken.

Als het maar inspeelt op het gezonde voetbalverstand van de gemiddelde boerenlul in de straat. Het fragment dat wordt vertoond toont juist de grootheid van Maradona. Hij laat al die gelouterde spelers nog lekker wat dollen aan het eind van de training.

In het profvoetbal wordt een training vaak afgesloten met dit soort gedol. Het winnende team mag het verliezende team even kort vernederen. De winnaars mogen de verliezers een tik met de vinger op de neusvleugel geven. Soms poseert het winnende team even voor een fictieve foto. Het is het bekende getreiter.

Twee weken geleden zag ik Nigel de Jong nog als Joep Meloen met een voetbal in zijn broek over het veld wandelen. Humor voor beginners. Ik kan me niet voorstellen dat dit fragment in Argentinië wordt uitgezonden als een nieuwe trainingsmethode van Bert van Marwijk.

Ik heb gisteren Argentinië zien voetballen en Maradona langs de kant zien meeleven met zijn spelers en het ontroerde mij. Dat rare mannetje met die woekerende baard. Maradona, vlak voor de wedstrijd door een doodsbange kleermaker in een veel te wijd pak genaaid. Die vreemde, dikke ex-voetbaldwerg met dat net wat te ordinair in zijn nek vallende proleten-haar.

Met een foto van een van zijn 79 kinderen in zijn binnenzak. Maradona ziet er inmiddels uit als een Siciliaanse visboer die voor het eerst in zijn leven, onder bedreiging, een pak heeft aangetrokken. Sommige mensen geloof je niet in een pak. Ik heb dat ook nog steeds bij Sjaak Swart en Mario Been. Je schrikt als ze een lange broek aan hebben.

Bij Seedorf heb ik het omgekeerde. Je verbaast je vooral dat hij niet in driedelig grijs het spel verdeelt, met een leesbrilletje op.

Maar wat maakt het uit. Maradona beleefde de wedstrijd als een voetballer. Van Foppe de Haan mag dat niet. Van Piet de Visser ook niet. Die zit in Hilversum zelfs, dwars door zijn hysterische en onbegrijpelijke schreeuw-analyses heen, mee te schrijven. Kijken of hij nog een goedkoop Afrikaans pareltje achterover kan drukken voor weinig.

Maradona doet alles precies goed. Hij was de beste voetballer ter wereld en dit is de enige manier om nog steeds met zijn hakken in het geliefde gras te staan. Op de tribune, vier jaar geleden, was Maradona niet te harden. Machteloos. Maradona hoort niet te schreeuwen en springen op een tribune. Dat is te pijnlijk.

In Argentinië begrepen ze dat. Daar hebben ze hem uit zijn lijden verlost en lekker op het veld gezet. Kan hun het schelen. Wereldkampioen worden ze toch wel. Je ziet het aan de spelers van Argentinië: zij genieten van hun coach. Ze gunnen het hem. Om maar eens een vreselijk cliché te gebruiken: ze gaan voor hem door het vuur. En Maradona voor zijn spelers.

Ik heb het een paar keer teruggekeken, de uitdrukking op zijn gezicht als Messi aanzet voor een solo. Messi, dat is hij. Mooi om naar te kijken. Maradona is weerloos als Messi een bal aanneemt. Een vader. Het lijkt op het dom meetrappen in de lucht, als je zoontje een vrije trap neemt. Het is de glimlach die je vanzelf meelacht als je dochter dolgelukkig een cadeautje uitpakt van haar nieuwe vriend.

Je kunt niet anders. Je doet en voelt wat zij voelen omdat je het zelf niet meer kunt. Als je dat durft te laten zien, voor de hele wereld, dan ben je een grootheid. En Maradona laat alles zien. Als een kind hing hij na ieder doelpunt om de buik van een willekeurige materiaalman. Het maakte hem niet uit wie het was, als hij maar net als vroeger kon juichen en omhelzen. Maradona is nog steeds briljant in het vieren van geluk.

Het onderscheidt hem van alle andere coaches. Fabio Capello, een bange wezel die pas vrolijk en emotioneel wordt als hij wat gewonnen heeft. De Duitse hoofdcoach Joachim Löw, meer iets voor een modetijdschrift. Met een zwart vestje om je bast weemoedig naar de horizon kijken.

Tijdens een persconferentie woensdagmiddag nam Maradona het op voor Messi, die iedere wedstrijd negentig minuten lang getrapt en geslagen wordt. Het leek niet op een van te voren bedacht slimmigheidje. Maradona kwam op voor zijn lievelingsspeler.

Niet geheel toevallig de speler die hem zo aan zijn oude lichaam doet denken. Toen alles het nog deed en hij nog niet vanuit zijn dakraam op journalisten schoot.

Niet iedere oud voetballer durft dat, het oude vuur op laten laaien en iedereen mee laten kijken. Tijdens Nederland-Japan werd Frank de Boer, naast Bert van Marwijk op de bank, een wedstrijd lang gefilmd. Je ziet een oud-voetballer die bijna walgend naar het angstige en professionele geschuif vlak voor hem kijkt. Een frons in zijn hoofd waar je zestig enveloppen in kunt steken.

Hij schreeuwt van ellende. Bert van Marwijk zit de hele wedstrijd zwijgend naast hem. Intens tevreden met het vertoonde spel.

Het is duidelijk. De oud-voetballer is allang uit het lichaam van Bert verdwenen. Wat jammer.

Nico Dijkshoorn