Hij is net als Xavi geboren in Terrassa en begon met voetballen bij dezelfde club als Sergio Busquets. Op driejarige leeftijd zat hij voor het eerst in Camp Nou. Dat Riqui Puig het Barcelona-DNA bezit is nogal een understatement.
Het eerste dat opvalt is zijn houding. De zoekende blik. Je kunt er een verrekijker bij fantaseren. Het is alsof hij op zijn tenen staat en met zijn hoofd net boven het gras uitkomt. Ergens in de verte kan elk moment een haas opduiken. Het tweede dat opvalt is zijn gestalte. Hij is te klein voor het shirt dat hij draagt. Je hebt het idee dat hij van porselein is en elk moment in duizend stukjes kan breken. Als hij rent, lijkt hij het gras nauwelijks te raken.
In elk jeugdelftal van Barcelona lopen miniatuurversies rond van Xavi, Andrés Iniesta en Busquets. Spelertjes met het Barcelona-stempel. Gemodelleerd naar een ideaalbeeld. Velen van hen zullen het eerste elftal nooit halen. Tien jaar geleden zei Pep Guardiola al dat Xavi en Iniesta niet te klonen zijn. Zij waren uniek. De geschiedenis herhaalt zich bovendien nooit op dezelfde manier. Op een dag zal er een middenvelder doorbreken die op zijn eigen manier bijzonder is.
Op 5 augustus 2018 was dat moment daar. Toen Puig in de tweede helft van de oefenwedstrijd tegen AC Milan in het veld kwam voor Paco Alcácer. Na een paar balcontacten keek trainer Gennaro Gattuso naar een van zijn assistenten. Hij zag iets wat moeilijk onder woorden te brengen valt. Een jochie van achttien met een speciaal gevoel voor ruimte en timing. Na afloop sprak de Italiaan recht uit zijn voetbalhart. ‘Hij is spectaculair. Ik hoorde een tijdje geleden al verhalen over hem, nu heb ik het zelf kunnen zien. Zoiets valt niet te copy-pasten, hij vóélt het spelletje gewoon. Het lijkt wel poëzie.’
