Toen Richairo Zivkovic (22) als zestienjarige aanvaller namens FC Groningen debuteerde in de Eredivisie wisten velen het zeker: hij zou de topspits van het Nederlands elftal worden. Nu, zes jaar later, vecht hij voor een basisplaats bij het Belgische KV Oostende. Een relaas van een zelfkritische professional. ‘Zolang ik niet top presteer, moet ik geen praatjes hebben.’
In de matchfixing-soap waaronder het Belgische voetbal gebukt gaat is elk persoonlijk soapje natuurlijk betrekkelijk. Niettemin: weinigen hadden verwacht dat Richairo Zivkovic, ooit als megatalent van FC Groningen naar Ajax verhuisd, zijn dagen nu zou slijten bij het bescheiden KV Oostende. De aanvaller zelf evenmin. ‘Maar ik geloof nog steeds dat ik het ga maken’, zegt hij.
Het is een kraakheldere dag aan de Belgische kust als Zivkovic bewijst dat hij niet vies is van enige zelfspot. Wanneer de aanvaller na de training zijn Nederlandse bezoek aan de kant van het veld ontwaart, inspecteert hij voor de zekerheid eerst even of híj diegene is voor wie zij de grens zijn overgestoken. ‘Kennen jullie me nog?’ Dat laatste lijdt geen twijfel. Simpelweg omdat Zivkovic ogenschijnlijk in niets is veranderd. Balvaardig is hij nog altijd, zo is zojuist wel gebleken tijdens het partijspel. Jong ook nog steeds. En, dat is eveneens ongewijzigd, iemand die intrigeert. Juist omdat het er bij hem, ondanks de kwaliteiten die hem al jaren worden toegedicht, nog altijd niet is uitgekomen.
