De laatste dertig jaar heb ik vaak aan Maurits Hendriks gedacht. Ik was jaloers op zijn onverstoorbare zelfbeeld. Zijn carrière laat zich lezen als een rampenfilm. Een ongelofelijk slecht script, veel gebrul, veel spierballengedoe, de uitstraling van Bruce Willis, maar dan de Hollandse spruitjesuitvoering. Wanneer je Bruce aan een helikopter ziet hangen, weet je dat alles goed komt. Wanneer Maurits bij je aanbelt, denk je dat ze een eerstejaars bij je langs sturen om de belastingaangifte te controleren.
Ik heb Maurits nooit als een inspirerende figuur gezien. Op welke plek hij zich ook naar binnen lulde, het zag er altijd uit alsof iemand zijn vervelende oom mee had genomen naar een verjaardag. Misschien dat hij daarom zo goed in de hockeywereld paste. Maurits Hendriks slaapt nog steeds in een blauwe blazer.
Ik weet niet precies waarom het is, maar kale mannen die een blazer dragen, daar is iets mee. Het kan een jaar duren of het kan vijftien jaar duren, maar uiteindelijk hoor je het jezelf zeggen: We hadden het kunnen weten. Hij droeg een blazer.
Hij predikt liefde, samenwerking, kracht en eensgezindheid, maar in werkelijkheid kan iedereen in de organisatie na een week zijn bloed wel drinken
