Iker Casillas vroeg zich afgelopen weekend hardop af of een trainer net als voetballers een leeftijd heeft waarop het genoeg is. Zonder zijn naam te noemen wist iedereen op wie hij doelde.
José Mourinho is vergeten dat voetbal op gras wordt gespeeld door mensen met emoties. Maandenlang herhaalde hij dezelfde boodschap in steeds net iets in andere bewoordingen. Namelijk dat hij een slachtoffer was van beslissingen die niet door hem waren genomen. Hij moest het doen met de spelers die hij had en zodra hij dat zei, was de walging van zijn gezicht te scheppen. Met als ondertoon dat het vooral niet aan hem lag. En dat is dus niet waar. De Portugees verkocht al een half jaar een ongekende leugen. Hij had de brand zelf aangestoken en stond met een heel verontwaardigd gezicht naar zijn eigen brand te kijken. Intussen kreeg iedereen om hem heen de schuld van de vlammen. Zijn optredens in de media waren eentonig en zielig aan het worden. Je zal maar een baas hebben die je moedwillig een kopje kleiner maakt terwijl de camera draait en zo’n groot ego heeft dat hij tijdens het praten over zijn eigen benen struikelt. Mourinho is zo’n baas. Of was zo’n baas.