De uitschakeling van Manchester United in de Champions League tegen Sevilla (1-2) maakt pijnlijk duidelijk dat de magie van José Mourinho uitgewerkt lijkt te raken. Analyse van de tacticus die leeft voor het winnen van topwedstrijden, maar steeds minder vaak slaagt in het voltooien van deze heilige missie.
De afgelopen dagen was hij daar opeens weer: de oude José Mourinho. De Portugese manager toonde zich van zijn beste slechte kant: stuitend arrogant, onnodig provocatief en irritant nihilistisch. Al voor de kraker tegen Liverpool sneerde Mourinho over de mislukte trainerscarrière van analist Gary Neville. Na de 2-1 zege op de aartsrivaal tartte Mourinho het publiek door te stellen dat zijn elftal negentig minuten de controle gehad had. Een dag later was Frank de Boer het slachtoffer van de bloeddorst van de tacticus. De Boer had kritiek geleverd op de wijze waarop Mourinho omgaat met Marcus Rashford. Met een uitgestreken gezicht zette de United-coach hem weg als ‘de slechtste manager in de Premier League’. Om daar met een onderdrukte glimlach aan toe te voegen ‘misschien kan Frank hem leren om te verliezen.’ Mourinho voelde zich duidelijk goed. De discussie ging eindelijk weer over de manier waarop hij wint. Alsof Mourinho zijn aura van onoverwinnelijkheid in het voorgaande seizoen nooit verspild had.