Na de laatste gemiste penalty in een opeenvolging van gescheurde zenuwen, stortte heel Engeland in. Overal zakten mannen, vrouwen, kinderen en kleine huisdieren in peilloze teleurstelling door hun hoeven. Alleen Kalvin Phillips zette onmiddellijk een sprint in, richting de plek des onheils.
Daar stond Bukayo Saka. Negentien. Helemaal alleen. Nog nooit om het echie een penalty genomen. Een paar dagen eerder nog zwevend op een opblaasbare eenhoorn, nu in zijn hoofd tuimelend naar God weet welke diepten. Alle uitdrukking was uit zijn gezicht getrokken. Hij stond daar maar. Waar moest-ie heen? Hoe moest-ie kijken? Wat kwam hierna? Voor hem opende zich het onafzienbare niets van iemand wiens naam voor eeuwig aan een fatale fout is vastgeklonken. Phillips kwam naar hem toe, omhelsde hem. Saka liet het gebeuren, hij zou op dat moment alles hebben laten gebeuren.
Negentien.
