Hij was voorbestemd om een van de onbetwiste wereldsterren in het voetbal te worden. Van The American Dream van Freddy Adu is niet veel terecht gekomen. Van de voetballer zelf ook niet. Een verhaal over de mislukte carrière van Adu, opnieuw onder de aandacht gebracht in VI Rebound vanwege zijn nieuwe avontuur bij het Poolse Sandecja Nowy Sacz.
Het was in 2005, het gebeurde in Enschede en ter duiding kwam daar in de Engelstalige media steevast de toevoeging near the German border bij. In Nederland was het WK voor spelers onder twintig jaar aan de gang en op die lome namiddag in juni viel het oog van de voetbalwereld op het Arke Stadion. Daar vond met VS-Argentinië namelijk veel meer plaats dan een wedstrijd. Het was ook de clash tussen de grootste kindsterretjes van die tijd. Freddy tegen Leo. Adu (16) tegen Messi (17). De inzet was simpel en tegelijk ook allesomvattend: wie van de twee gaat de komende tien, vijftien jaar het mondiale voetbal domineren?
De VS zegevierde met 1-0, maar Adu won niet. Zelfs op de Twentse kleigrond voerde Messi die middag al onnavolgbare dansjes op. Het Argentijnse wonderkind werd topscorer, beste speler en winnaar van het toernooi. Toen al. Het Amerikaanse wonderkind stelde vooral teleur. Van over de oceaan waren verhalen aan komen waaien van een sprookjesfiguur op noppen. Freddy Adu heette een hallucinerende voetballer te zijn. Snel als een pijl, onstuitbaar in de dribbel en met een schot als een kanon. Er bleek in ieder geval in Enschede niets van en schrijver dezes wijdde in VI een column aan die luid bejubelde voetballer van amper zestien jaar. ‘Arm, rijk joch. Laat hem toch nog kind zijn. Voordat hij Nii Lamptey achterna gaat’, zo luidden de laatste zinnen in 2005.
Gerelateerde artikelen