Tijdens de duels met Sparta Rotterdam (0-7) en Heracles Almelo (3-1) lijkt Feyenoord voorzichtig af te rekenen met de grootste kwaal van dit teleurstellende seizoen: het voorspelbare aanvalsspel. De vraag is of dit een duurzame oplossing blijkt voor de Rotterdammers.
Zestien minuten lang verwent Feyenoord in De Kuip de eigen fans met flitsend combinatiespel. De Rotterdamse spelers vormen een draaimolen waar Heracles in de openingsfase geen antwoord op heeft. Het middenveld met Karim El Ahmadi, Tonny Vilhena en Jens Toornstra staat geen moment stil. Waar Toornstra het ene moment de bal links naast zijn centrale verdedigers komt halen, is hij het volgende moment als tweede spits in het strafschopgebied te vinden. Dan neemt El Ahmadi of Vilhena in zijn rug de honneurs waar, maar in een volgende situatie kan de taakverdeling totaal anders zijn.
In dit dynamische spel komt vooral Vilhena goed tot zijn recht. De linkspoot speelt in zijn kracht als hij zich kan laten leiden door zijn intuïtie en tomeloze energie. El Ahmadi (32) en Toornstra (28) hebben de routine om in zijn rug de organisatie te bewaken. Daarmee is Toornstra ondanks zijn slordige spel aan de bal van waarde voor het elftal: hij voert in elk geval zijn basistaak uit.
Loopwonder Vente
Deze beweging in de Feyenoord-aanval valt moeilijk los te zien van de entree van Dylan Vente. De achttienjarige spits uit de eigen opleiding blijkt een loopwonder dat voortdurend gaten trekt waar ploeggenoten van kunnen profiteren. Vente blijft niet in de punt van de aanval staan, maar is altijd onderweg. Dat is prettig voor collega-aanvallers Steven Berghuis en Jean-Paul Boëtius die daardoor in de vacante spitspositie kunnen duiken. Het weinig dynamische centrum van Sparta Rotterdam - bestaande uit Michel Breuer en Sander Fischer - wordt daardoor volledig aan gort gespeeld. Wout Droste en Dries Wuytens hebben het eveneens niet makkelijk, getuige de openingstreffer van Berghuis waarbij zij op het verkeerde been gezet worden door een overstapje van Vente.
Bovenstaande situatie is een typerend voorbeeld van de beweging in de punt van de Rotterdamse aanval. Nummer tien Toornstra en spits Vente zijn onderweg, waardoor plots Vilhena, El Ahmadi en Berghuis de voorste pionnen van Feyenoord zijn. In die fase creëert de thuisploeg dankzij de vele positiewisselingen goede kansen, precies waaraan het dit seizoen vaak ontbroken heeft. Feyenoord schiet niet meer alleen vaker dan de tegenstander, maar komt ook tot goed uitgespeelde mogelijkheden.
De draaimolentactiek van Feyenoord lijkt een formule waar toekomst in zit
De draaimolentactiek van Feyenoord lijkt een formule waar toekomst in zit. Vooral bepalende spelers als Vilhena en Berghuis hebben baat bij een ploeg die in beweging is. Zij zijn bij uitstek geschikt om de ruimtes te vinden die een tegenstander hierdoor soms weg zal geven. Zoals dat in potentie eveneens geldt voor Toornstra, Boëtius, Sofyan Amrabat en Sam Larsson. Dit samenspel gaat hoe dan ook groeien als Feyenoord zonder de Europese verplichtingen vaker in dezelfde samenstelling kan aantreden.
Zoals de wisselwerking tussen Rick Karsdorp en Steven Berghuis vorig seizoen ook tijd nodig heeft gehad om te groeien. Hoe vaker het duo samenspeelde op de rechterflank, hoe makkelijker geanticipeerd werd op elkaars acties. Wanneer komt Berghuis naar binnen en is het juiste moment voor de back om naar voren te trekken? De rechtsbacks die dit seizoen achter Berghuis hebben gespeeld, hebben geen reeks wedstrijden kunnen voetballen waarin het antwoord op die vraag een automatisme wordt.
Schaduwzijde
Juist in dat aspect schuilt op dit moment nog het gevaar voor Feyenoord. Na een tegenslag, zoals de aansluitingstreffer van Heracles, kan de ploeg ver terugzakken. Dan ontstaat de behoefte aan eindeloos ingeslepen patronen en de vele positiewisselingen worden dan plots een nadeel in plaats van een voordeel. 'We hebben het niveau van de eerste twintig minuten daarna niet meer gehaald', concludeert Van Bronckhorst zelf bij FOX Sports.
Deze schaduwzijde van het Feyenoord van de laatste weken wordt bijvoorbeeld zichtbaar in bovenstaande situatie. El Ahmadi is net als linksback Tyrell Malacia naar voren getrokken en de organisatie in hun rug blijkt niet op orde als de bal verloren wordt. El Ahmadi zet een naarstige achtervolging in en trekt aan de noodrem bij Brandley Kuwas, wat hem een gele kaart oplevert. Typisch het nadeel van een flexibele organisatie: wanneer een paar spelers niet goed opletten, wordt plots de restverdediging een probleem.
Dat is iets waar Van Bronckhorst en zijn staf in de winterstop ongetwijfeld aan gaan werken. De nieuwe energie in de ploeg blijkt in elk geval genoeg om tegen Sparta en Heracles vertrouwen op te bouwen in een goede tweede seizoenshelft. De mate waarin het gaat lukken om de toegevoegde verrassing te koppelen aan een stabiele organisatie, zal bepalen of dit ook resultaat gaat opleveren.
Gerelateerde artikelen