Hij werd kampioen, plaatste zich met Marokko voor het WK en is VI’s Man van het Jaar. ‘De vraag was altijd hoe ik de geschiedenisboeken zou ingaan: als een net-niet-speler óf als een kampioen die een WK en de Champions League heeft meegemaakt. Wat dat betreft is in 2017 alles mooi op zijn plaats gevallen.’
CHAMPIONS LEAGUE
‘We wisten vooraf wel dat Manchester City goed zou zijn, maar in de praktijk blijkt het dan toch tegen te vallen: dat team is onwaarschijnlijk goed. Champions League, je bent benieuwd, hè, je weet niet echt wat je ervan moet verwachten, tot je het meemaakt en daadwerkelijk met de krachtsverschillen wordt geconfronteerd. We dachten er tegen City een wedstrijd van te kunnen maken, maar die illusie duurde, geloof ik, een minuut. Ze begonnen gewoon een grote rondo te spelen met ons in het midden. In iets mindere mate gold dat ook in fases tegen Shakhtar Donetsk en Napoli, al konden we die teams wel wat meer weerstand bieden.’
Nu kan ik volmondig zeggen: Feyenoord is mijn club
‘Onze pech – als je daarvan mag spreken – was dat we tegenstanders troffen die vroeg pressen. Je krijgt geen tijd, je staat altijd onder druk en dan is het wel goed te zien dat we ons toch hebben ontwikkeld. Zo weggespeeld als tegen City-thuis zijn we daarna niet meer en we hebben tenminste nog een wedstrijd gewonnen, zodat we niet afscheid namen als het lachertje van Europa. Tegelijk vind ik dat we ons onbewust misschien te makkelijk hebben neergelegd bij de suprematie van onze tegenstanders. Het ontzag had wel wat minder groot mogen zijn, net zoals de weerstand die we ze gaven. We hebben het nooit laten aankomen op een écht gevecht, al lag dat natuurlijk ook aan de kwaliteit van opponenten.’
‘Of je kunt je zeggen dat we wat geleerd hebben in de Champions League? Dat moet nu blijken. Het is in ieder geval een goede ervaring geweest, want nu weten we wel wat écht topvoetbal inhoudt. Dat vond ik persoonlijk nog het mooiste, de houding van die echt, écht grote speler. City stond tegen ons in De Kuip snel met 3-0 voor. Als dat ons overkomt, zijn we geneigd te gaan freewheelen en sluipt er gemakzucht in de ploeg aangezien de wedstrijd toch in de pocket zit. Maar die topspelers zijn zo niet. Ik zag Kevin De Bruyne, David Silva, Fernandinho en Sergio Agüero spelen met een focus alsof het nog steeds 0-0 stond. Zo gedreven, zó geconcentreerd. Hetzelfde gold voor Shakhtar. Fred, Taison, Marlon, wát een spelers, wát een kwaliteit. Zo vaardig aan de bal, zo slim, tactisch zó sterk en nooit gemakzuchtig. Daar baal je op dat moment van, maar eerlijk gezegd kan ik er ergens ook wel een beetje van genieten. Zulke spelers wil je eigenlijk ook geen schop geven. Dit is het dus, dacht ik, dít is het verschil tussen de absolute top en wij. Het is de mindset; nooit tevreden zijn, altijd beter en meer willen.’
‘We liepen tijdens de rust de tunnel in en ik hoor die Silva ineens roepen: “Come on guys, more, more, more!” Dan besef je dat je na de rust nog vol aan de bak moet om het geen 8-0 te laten worden. Tegelijk heb ik dan ook respect voor die instelling. Top van de top. Wat me ook zo opviel was de nederigheid van die jongens. Niks arrogant of zo. Hoor jij een van die gasten voor de camera’s weleens stoer doen over hun prestatie? Of iets geks doen? In alles zijn ze gefocust en op en top professioneel. Laat dát dan maar de les van de Champions League zijn.’