Tien vragen aan: Giovanni van Bronckhorst

Met welk gevoel begon jij aan dit EK?

‘Op basis van de oefenwedstrijden leken we er niet klaar voor, maar de eerste week in Portugal gaf mij een goed gevoel. Tegen België en Ierland hebben wij niet gebracht wat we kunnen en móéten brengen. Daarover hebben we uitgebreid nagepraat. Het 4-4-2-systeem met de ruit op het middenveld is aangepast. Natuurlijk was er een discussie over de speelwijze, maar zo gaat het altijd: 23 voetballers, 23 meningen. Inmiddels zitten we allemaal op één lijn. Het 4-3-3 is iedereen bekend, want daarmee zijn we opgegroeid. Het is prettig dat we daarop altijd kunnen terugvallen. Als we de eerste ronde doorkomen ligt de weg open naar misschien wel meer.’

Voor jou als linksback is het lekkerder spelen in 4-3-3?

‘Vind ik wel. Dat systeem spelen we met Barcelona ook, al hebben de voorste drie daar wat meer vrijheid. Aan de bal heb ik meer mogelijkheden een oplossing te vinden, omdat de veldbezetting optimaal is. De laatste oefenwedstrijd tegen Ierland had ik niemand vóór me staan, waardoor ik was gedwongen de hele linkerflank te bespelen. In de ruimtes die vrijkwamen stond een middenvelder of een back van Ierland. Dat maakte het moeilijk voor me en dat heb ik ook aangegeven. Het is belangrijk dat wij ruimtes máken, in plaats van ze te láten aan de tegenstander. Daar hebben we hard aan gewerkt.’

Heb jij de inmiddels de status om daarover te mogen meepraten?

‘Ja, waarom niet? Als dingen niet lopen in de wedstrijd en ik heb daar als linkervleugelverdediger last van, lijkt het me niet meer dan logisch dat ik er iets van zeg. Tegen Ierland moest ik opbouwen, aansluiten en de bal voorgeven. Dat is op bepaalde momenten geen probleem, maar ik kan het onmogelijk de hele wedstrijd. Dat heb ik de trainer ook gezegd.’

Na een goed seizoen in Barcelona begon je in vorm aan het EK.

‘Ik voel me sterk. Fysiek ben ik helemaal in orde. Begin dit seizoen droomde ik van de situatie waarin ik me nu bevind. Ik heb echt getwijfeld of ik het EK wel mee zou maken, zeker nadat ik voor de tweede play-offwedstrijd tegen Schotland naar de tribune werd verbannen en voor het eerstvolgende oefenduel (met de Verenigde Staten in februari, red.) moest afhaken vanwege een blessure. Dat was moeilijk, maar achteraf denk ik dat het me sterker heeft gemaakt. Het was een extra drijfveer goed te presteren met Barcelona.’

Voor EURO 2000 kwam je met Glasgow Rangers ook uit een goed seizoen. Wat is het verschil met destijds?

‘Ik ben vier jaar verder in mijn ontwikkeling. Ik ben beter en sowieso veel sterker dan in 2000, hoewel ik ook toen als basisspeler begon tegen Tsjechië. Na een schorsing kwam Arthur Numan vervolgens weer in het elftal. Hij speelde zó goed dat het ten koste ging van mij. Daarna raakte Arthur geblesseerd, waardoor ik toch nog de halve finale speelde tegen Italië.’

Je zit al ruim acht jaar bij Oranje. Hoe kan het dat je er nooit in bent geslaagd een echte vaste waarde te worden?

‘Door blessures. Na EURO 2000 ben ik blijven spelen, maar vervolgens kreeg ik eerst een vervelende liesblessure en scheurde ik daarna een kruisband. In totaal heb ik zo’n twee jaar lopen tobben. Tel daarbij het gemiste WK in Japan en Zuid-Korea op en je mag concluderen dat ik eigenlijk vier jaar heb gemist. Pas in de kwalificatiereeks voor Portugal kwam ik weer echt bij de groep. Niet dat het me bezighoudt, maar ik vind het wel jammer, want ik had veel meer interlands achter mijn naam kunnen hebben. Na mijn blessures weet ik de dingen wat beter te relativeren. Ik ben al ontzettend blij dat ik er nu weer bij hoor.’

Heb jij het gevoel dat je dé linksback van Oranje bent?

‘Nee, want ik denk dat niemand in Oranje een basisplaats kan claimen. Om een echte vaste waarde te worden moet ik constant blijven presteren. Daar ben ik nu goed mee bezig en het is belangrijk dat ik het volhoud. Het is overigens wel mijn ambitie: ik wil eindelijk de vaste linksback worden van het Nederlands elftal.’

In welk opzicht ben jij als voetballer veranderd in Spanje?

‘Als voetballer niet echt, maar ik heb zóveel vertrouwen opgedaan in Barcelona dat juist dát mij sterk heeft gemaakt. Daarvoor ben ik Frank Rijkaard en Henk ten Cate dankbaar. Vanaf het eerste moment dat ik me meldde bij Barça (begin dit seizoen, red.) spraken zij hun vertrouwen in mij uit. Dat heb ik niet beschaamd. Vooral het laatste halfjaar heb ik goed gespeeld, maar dat komt ook doordat het elftal fantastisch draaide. Zoals wij speelden met Barcelona deed me terugdenken aan Arsenal. Dominant zijn en het gevoel hebben dat je onoverwinnelijk bent.’

Snap jij de onrust van de laatste weken in Nederland? Enquêtes vóór het EK wezen uit dat steeds minder mensen geloven in een Europese titel van Oranje.

‘Als het zo is dat je zo goed bent als je laatste wedstrijd, dan kan ik er wel iets van begrijpen. Tegen België en Ierland was het niet goed wat we lieten zien, maar dat weten we zelf ook. Deze groep is kritischer op zichzelf dan iedereen denkt. Ook wij denken na over voetbal, over waaróm het niet goed ging en wat we moeten doen om het te verbeteren. Daar praten we veel over in het hotel. Iedereen had er de pest over in dat het niet liep, daarom zijn we er allemaal op gebrand een goed toernooi te spelen. Dat proef ik aan alles.’

Jij bent volgend seizoen misschien wel de enige Nederlandse speler in Barcelona, nadat Patrick Kluivert, Phillip Cocu, Michael Reiziger en Marc Overmars te horen hebben gekregen dat ze moeten vertrekken. Welke invloed heeft dat op het Nederlands elftal?

‘Het hoeft geen probleem te zijn. Het EK is voor die jongens juist een mooie gelegenheid bij een andere goede club een contract af te dwingen. Daar kan Oranje alleen maar van profiteren. Ik vind het jammer dat ze vertrekken, maar voor mij was het aantal Nederlanders geen voorwaarde om mijn contract te verlengen. Met Barcelona heb ik een akkoord bereikt over een vierjarige verbintenis. Die moet ik alleen nog tekenen, maar dat is een formaliteit. Eerst wil ik een goed EK gaan spelen, pas daarna richt ik me weer helemaal op Barcelona.’

• Meer over

• Barcelona