Pim Verbeek, topcoach op zijn eigen manier

Met Oman was hij bezig aan zijn laatste kunstje. Hij had eerder, in 2017, verrassend de Golf Cup gewonnen, dat qua impact te vergelijken valt met de winst van Griekenland van EURO 2004. Dit keer hoopte hij op een succesje in de Azië Cup. Verbeek vertelde over het voetbal in de regio, het land Oman, zijn spelers, die in principe niks hoefden te doen, financieel onafhankelijk als ze waren geboren, maar allemaal toch de ambitie hadden er iets van te maken. Dat vond hij mooi. Het feit dat hij er dagelijks in de zon zat, was een belangrijke bonus. Zijn lichaam kon het wel gebruiken, aangetast als het was door die vreselijke ziekte.

Daarover praten, wilde hij niet. Wat zou hij er andere mensen mee vermoeien. Wel kon je hem vragen naar zijn mening, bijvoorbeeld over Giovanni van Bronckhorst die worstelde als trainer van Feyenoord. Verbeek herkende het mechanisme, omdat-ie het zelf had meegemaakt. Waar zijn vakbroeders kritische noten kraakten, nam hij het op voor Van Bronckhorst. Verbeek was de man er ook niet naar om anderen kritisch te bejegenen.

Oman struikelde vroegtijdig en een paar weken later hield Verbeek het voor gezien. Hij was 62 jaar, tijd voor andere dingen, zoals zijn dochters en kleinkinderen. Om wat om handen te hebben werd hij bestuurslid technische zaken bij Sparta Rotterdam, zijn grote liefde, waar hij als jeugdspeler gold als een talent, maar vanwege rotte knieën slechts drie seizoenen Eredivisie speelde. Op zijn 24ste moest hij stoppen.

Zo werd Pim Verbeek trainer en via Unitas, De Graafschap en FC Wageningen, stond hij op z'n 33ste in De Kuip, als jongste coach in de Eredivisie, bij een van de moeilijkste clubs die er bestaan. Het werd geen succes, maar Verbeek leerde er wel van, misschien wel dat in hem een net zo goede assistent schuilging als hoofdcoach. Hij promoveerde nog wel met Fortuna Sittard, werd derde met Zuid-Korea tijdens de Azië Cup, legde als bondscoach de basis voor het voetbal op de Antillen, maar kende zijn grootste succes als rechterhand van Guus Hiddink.

De opmerkelijke opmars van Zuid-Korea in 2002 tot in de halve finale van het WK, mag voor een groot deel op het conto van Verbeek. Hiddink was wat ongeduldig, Verbeek overtuigde de bondscoach rustig te blijven en vast te houden aan de ingezette manier van werken. Bovendien reisde hij het hele land door op zoek naar de juiste spelers, terwijl Hiddink in Seoel gesprekken voerde met de president. Zo was de ideale rolverdeling.

Na Hiddink diende hij Advocaat tijdens het WK van 2006 in Duitsland en vier jaar later was hij in Zuid-Afrika zelf de baas van Australië, het land dat hij eigenhandig naar de eindronde had weten te loodsen. Zo was hij actief op drie WK's, iets dat weinig Nederlandse trainers hem na kunnen vertellen.

Niettemin bleef hij voor het grote publiek een wat ondergewaardeerde trainer. Dat kwam ook door hem zelf. Van Verbeek hoefden de spotlights niet zo, hij werkte het liefste op de achtergrond met een groep spelers die hij dan probeerde te enthousiasmeren, om dan samen te komen tot succes. Het winnen van de Golf Cup was in dat opzicht een prestatie van formaat. Los nog van de prijs, slaagde hij er toch maar in van Oman een leuk voetballende ploeg te maken. Hij liep er verder niet mee te koop.

Dat deed hij ook niet met de ziekte die hem had getroffen. Kanker. Hij genas, maar werd nooit meer helemaal de oude en de ziekte keerde terug, met nog een andere aandoening erbij ook. Die strijd kon hij niet winnen. Vorige week namen vrienden en bekenden afscheid van hem. Dat bleef, in de geest van Pim Verbeek, buiten de publiciteit. Afgelopen nacht overleed hij, 63 jaar pas.

De voetballerij verliest een uitstekende trainer en een loyale assistent, maar bovenal een onzelfzuchtig mens. Verbeek had beroemder en succesvoller kunnen zijn dan hij was, maar bleef liever zichzelf. Hij werkte met veel meer plezier aan een team dan aan een imago en won zo meer harten dan prijzen. Pim Verbeek was een topcoach op zijn eigen manier.