Paniekaanvallen en angstgevoelens maken rentree openhartige Van der Wiel onzeker
Gregory van der Wiel heeft de laatste zes maanden te kampen met paniekaanvallen en angstgevoelens, maar heeft de hoop op een rentree - bij RKC Waalwijk - nog niet uit zijn hoofd gezet.
Op zijn eigen website vertelt Van der Wiel openhartig over zijn problemen. 'Al meer dan een jaar heb ik te maken met paniekaanvallen en angstgevoelens, iets dat begon toen ik thuis in Los Angeles aan het chillen was. Op dat moment wist ik niet wat er met me aan de hand was en dacht ik dat ik een hartaanval had. Mijn eerste gedachten waren dat er fysiek iets mis was. Samen met verschillende ziekenhuizen en artsen hebben we mijn hele lichaam gecontroleerd en de conclusie was dat alles optimaal functioneerde. Na deze bevestiging ben ik me gaan focussen op het mentale aspect, waar ik tot op de dag van vandaag nog mee bezig ben.'
'Er zijn een paar redenen waarom dit mij overkomt en ik wil deze delen. Als profvoetballer had ik altijd de druk om de beste kant van mezelf te laten zien, hoe ik me ook voelde. Ik zet altijd mijn emoties opzij en dat is iets dat zich na al die jaren heeft opgebouwd. Frustratie, woede, teleurstelling, verdriet, ik heb het allemaal opzijgezet en ben gewoon doorgegaan met mijn leven en carrière. "Het kan me niet schelen" tegen jezelf zeggen is gemakkelijk en dat is wat ik deed. De laatste jaren van mijn carrière waren niet gemakkelijk. Na niet altijd helemaal gelukkig te zijn geweest in Parijs, een moeilijk jaar in Istanbul en een paar slechte maanden bij Cagliari, kwam de grootste emotionele klap toen ik gedwongen werd Toronto FC te verlaten. Na al die negativiteit, zoals zojuist vermeld, had ik eindelijk een geweldig jaar gehad in Toronto. Ik hield van het team, hield van de mensen en de stad. Ik stelde me voor dat ik nog minstens vijf à zes jaar in Toronto zou spelen en wonen. Toen moest ik uit het niets vertrekken vanwege een professioneel en gezond gesprek met de coach, een coach die ik erg mocht. Dit deed veel pijn en doet het nog steeds.'
'Maar ik ging door met mijn leven, zette het weer opzij en verhuisde naar LA. Ik probeerde een contract in de wacht te slepen bij een andere club. Misschien voor mijn oude coach (Frank de Boer, red.) in Atlanta, maar ze kwamen nooit bij me terug nadat ze aanvankelijke interesse hadden getoond. Ik probeerde toen GRATIS voor een van de LA-teams te spelen, maar na de eerste positieve reacties kwamen ze ook nooit bij mij terug. Daar eindigde mijn carrière langzaam. In die tijd bleef ik doorgaan en besefte ik niet wat het emotioneel met me deed. Bovendien is er het gevoel dat ik niet weet wat de toekomst voor mij brengt in mijn leven. Elke dag wakker worden en niet weten wat te doen, was killing. Ik ging van een routinematig leven van elke dag trainen en elke week wedstrijden spelen naar helemaal geen doelen of routine. Zes maanden later begonnen mijn paniekaanvallen.'
'Nu terug in Amsterdam gaat het veel beter. De liefde voor het spel is er nog steeds, het is nooit weggegaan. Daarom probeer ik hoe dan ook weer op het veld te komen en ik heb het geluk dat ik een club heb gevonden die me wil helpen dit mogelijk te maken. RKC Waalwijk ontving mij met open armen en bood aan mij bij alles te helpen. Na leuke gesprekken met de hoofdtrainer en technisch directeur was het voor mij een no-brainer. Ik ben er nog niet, maar ik werk elke dag hard om mijn comeback te maken. Ik weet niet zeker of dit gaat gebeuren, maar de tijd zal het leren. Wat de uitkomst ook is, ik ben erg dankbaar voor de geweldige hulp die ik krijg van iedereen bij RKC.'
'Ik wilde dit delen omdat dit een deel van het leven is. Het maakt niet uit wie je bent, we zijn allemaal mensen en dit kan iedereen overkomen. Ik wilde jullie ook op de hoogte brengen van wat ik heb meegemaakt en waarom de situatie is zoals die nu is. Het is geen gemakkelijk jaar voor mij geweest, maar het gaat nu veel beter en ik ben erg enthousiast over de dingen die komen gaan.'
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login