Andrea Pirlo, verspreider van geluk

Bij iedere steekpass en ieder schot drong het besef in Milaan verder door. Het afscheid van Andrea Pirlo bij de Rossoneri was te vroeg gekomen. Plaats was er in Milaan nog wel voor de regisseur, maar zijn eigen plek was hij kwijt. Daar vlak voor de verdediging zag trainer Massimiliano Allegri liever Mark van Bommel of Massimo Ambrosini. Pirlo vertelde in zijn biografie dat het voelde alsof er in zijn huis was ingebroken, alsof hij ineens anderen zag spelen in zijn territorium.

Het was niet voor het eerst dat de klasse van Pirlo niet op waarde werd geschat. Drie jaar stond het wonderkind van Brescia onder contract bij Internazionale. Echt zijn stempel drukken lukte niet bij de Nerazzurri, in het rood overtuigde Pirlo wel in Milaan. Het was Carlo Ancelotti die in het eerste decennium van de 21ste eeuw de perfecte samenstelling vond voor het middenveld van Milan. Dankzij de opofferingsgezinde gifkikker Gennaro Gattuso kregen klasbakken als Kaká, Clarence Seedorf en Pirlo de gelegenheid te excelleren. Twee keer kroonde het laatste grote Milan zich tot Champions League-winnaar.

De rol die Pirlo in 2011 na precies tien jaar trouwe dienst werd ontnomen in Milaan, werd hem weer aangemeten bij Juventus. Gedurende zijn loopbaan werd de Italiaan steeds wat zuiniger, zijn energie sparend voor de momenten van pure klasse. Het speelveld was eigenlijk te groot geworden voor de spelverdeler, die bij Juventus een ruimte op maat kreeg. Heersend voor de defensieve linie, met voor zich een menselijk schild van fysiek sterke en bewegelijke middenvelders. Van daaruit zette de architect de lijnen weer uit.

Bij De Oude Dame ging Pirlo nog vier jaar mee. De tijd had geen vat op hem, net zoals spanning dat amper had. Bekend is het verhaal van 9 juli 2006. In zijn hotelkamer in Berlijn deed de Italiaan wat dutjes en speelde hij op zijn PlayStation. In de avond werd hij wereldkampioen door met de Azzurri de Fransen te verslaan. Just another day at the office.

Stressen was niets voor Pirlo. Hoe hoog de gemoederen ook opliepen, hij hield zijn hoofd koel. Met ogenschijnlijk gemak bepaalde hij het tempo van de wedstrijd. Stijlvol en nonchalant tegelijk. Wie altijd een paar stappen vooruitdenkt, heeft aan een drafje genoeg.

In zijn boek I Think Therefore I Play beschreef Pirlo zijn werkwijze als volgt: 'Ik ben als een soort zwervende zigeuner op het veld. Een middenvelder die constant zoekt naar een onbenutte ruimte waar een moment de gelegenheid is om vrij te bewegen. Dan ontvang ik de bal, speel ik een ploeggenoot aan en volgt het doelpunt. Het heet een assist en het is mijn manier om geluk te verspreiden.'

Zes kees werd Pirlo landskampioen in Italie, twee keer won hij de Champions League en het ultieme succes was de WK-winst in 2006. Zijn manier van spelen overstijgt zijn palmares. Voor Pirlo was voetbal een denksport. Hij gaat de boeken in als de grootmeester in het bespelen van de ruimtes, als de grootste regisseur in de recente geschiedenis van het Italiaanse voetbal. (Bas van den Hoven)