Het bericht dat Willem II en Zeljko Petrovic niet met elkaar doorgaan kon niet heel verrassend genoemd worden. Er waren aanwijzingen voldoende dat de trainer die de Tilburgers behield voor de Eredivisie niet aan het nieuwe seizoen zou gaan beginnen.
Petrovic liet tussen de regels door duidelijk blijken dat hij wel wist hoe Willem II niet weer zo’n seizoen als het voorbije mee zou moeten maken. Dat de Tilburgers bij monde van technisch directeur Joris Mathijsen naar buiten brachten dat niet aan de wensen van Petrovic kon worden voldaan duidt op een onoverkomelijk verschil van inzicht over de toekomst.
Natuurlijk druipt het wederzijdse respect van de verklaring af, maar beide partijen waren echt wel van zins langer met elkaar door te gaan. De mogelijkheden om daadwerkelijk een vervolg te geven aan de samenwerking zijn onderzocht, maar er was meer dankbereidheid over de afloop dan consensus over de te volgen koers voor de toekomst. Petrovic redde Willem II en de Tilburgers zagen dat de Montenegrijn zich tactisch bewees bij zijn reddingspoging. Petrovic deed wat hij moest doen, liet Willem II soms defensiever en compacter speler dan hem lief was en handelde naar de mogelijkheden die hij had.
Vaak verontschuldigde de trainer zich dan op zijn bekende wijze achteraf. Hij benadrukte maar al te graag dat hij een Nederlandse trainer was en dat hij op die manier zijn ploeg wilde laten spelen. De positie op de ranglijst en de samenstelling van de spelersgroep dwongen hem anders te denken en te opereren. Hoofdschuddend legde hij dat regelmatig uit. Die gedachten heeft hij in de twee evaluatiegesprekken die hij na de succesvolle ontsnapping voerde met de directeuren Mathijsen en Van Geel gedeeld. Zijn bedenkingen over de sterkte van de selectie en zijn wensen met betrekking tot de invulling van de technische en medische staf gaven uiteindelijk de doorslag om niet verder samen te werken. Wat Petrovic wilde, kon Mathijsen niet waarmaken.
