Leeds United-Fulham is deze zaterdag slechts een competitieduel tussen twee promovendi, maar wereldwijd kan de liefhebber niet wachten totdat het 16.00 uur (Nederlandse tijd) is en er wordt afgetrapt op Elland Road. De aanhang van de thuisclub zal helaas niet lijfelijk aanwezig zijn als The Whites na zestien jaar afwezigheid hun eerste thuiswedstrijd op het hoogste niveau spelen, maar ook voor de telly glimt die van trots. Leeds United is weer special.
En elke fan beseft maar al te goed: het is grotendeels te danken aan hun eigen Special One. Marcelo Bielsa wordt nog weleens voor loco versleten, maar dat is de inmiddels 65-jarige Argentijn vooral van voetbal. De manier waarop hij Leeds United ein-de-lijk terug naar de Premier League heeft geloodst, heeft niet alleen trouwe volgelingen als Pep Guardiola en Mauricio Pochettino kunnen bekoren. En eenmaal aangekomen in dat grootse theater blijft het voetbal om van te watertanden. De confrontatie met kampioen Liverpool was een lust voor het oog. Bielsa-Leeds lijkt een match made in heaven.
Als Brian Clough begon te spreken, krasten pennetjes in razend tempo kladblokjes vol. 'Ik wil niet beweren dat ik de beste manager ben in dit wereldje, maar ik sta zeker in de topéén'
Hoewel die andere legendarische (voetbal)gek net zo makkelijk in een slonzig, iets te ruim vallend trainingspak voor de camera kon verschijnen, net zo bevlogen winnende teams kon kneden en zich net zo vereenzelvigde met de gewone man, was Brian Clough-Leeds een match made in hell. Aan de 44 dagen dat de een bij de ander onder contract stond, is zelfs een heuse film gewijd, The Damned United. In het weekeinde dat de tweevoudig Europa Cup I-winnaar maar nachtmerrie voor Leeds-supporters zestien jaar geleden overleed (20 september 2004, niet lang na de degradatie van United), gaan we voor deze aflevering van Iconisch nog eens terug naar de zomer van 1974. Toen Leeds United niet de leukste club van Engeland was, maar de lelijkste.
Gerelateerde artikelen
