Jarenlang was Guram Kashia Mister Vitesse. Toch besloot hij vorige zomer zijn Arnhemse aanvoerdersband in te leveren en voor het avontuur te gaan bij San Jose Earthquakes. VI trok naar Amerika en ging op bezoek bij de 31-jarige mannetjesputter. Een gesprek over het beloofde voetballand, Georgische kaas én heimwee naar Arnhem.
Het is dringen bij The National Mall in Washington. Aan de rechterzijde van Amerika’s bekendste stukje groen staan stuiterende schoolkinderen. Na een bezoekje aan het Lincoln Memorial worden ze nu per bus naar het Witte Huis gebracht. Aan de andere kant staan veelal buitenlandse toeristen die hardop en ongegeneerd kentekenplaten opdreunen. Terwijl de welbekende rode cabs doelloos voorbijrazen, kijkt de wereldreiziger op zijn telefoon of de door hem of haar bestelde Uber al onderweg is. Zelf stappen we even na het middaguur in een witte Toyota, die ons naar de andere kant van de rivier de Potomac moet brengen. Als onze Kameroense Uber-chauffeur doorheeft dat we uit Nederland komen, gaat het vrijwel direct over voetbal. Ruim drie jaar na zijn overlijden blijkt Johan Cruijff nog altijd ’s lands belangrijkste exportproduct. ‘Ik heb begrepen dat hij is overleden’, begint de man, terwijl hij al toeterend een touringcar inhaalt. ‘Ik word daar verdrietig van. Hij was misschien wel de allergrootste.’
Terwijl achter ons het statige Washington Monument steeds kleiner wordt, vertelt de chauffeur over bondscoach Clarence Seedorf, de erfenis van Samuel Eto’o en Ajax-keeper Andre Onana. Op onze beurt vragen we naar de Amerikaanse voetbal-competitie, de Major League Soccer. Of Frank de Boer een goed elftal heeft bij Atlanta United en of de man vertrouwen heeft in het lokale DC United. Hij blijft een antwoord schuldig. ‘Soccer stelt in Amerika niet zoveel voor... Zelf kijk ik graag naar de Premier League. Nee, ik heb nog nooit een wedstrijd van DC bezocht. Amerikanen houden het liever bij basketbal of honkbal.’
Een soortgelijke conclusie trokken we na een weekje in de States te hebben vertoefd. Aan vaderlandsliefde geen gebrek. In de plaatselijke Nike-winkel struikel je over het red, white and blue van de nationale ploeg en op Time Square poseren de vrouwen van het Amerikaanse elftal tussen reclames van The Lion King en de nieuwste Spiderman-film. Maar eenmaal op het internationale vliegveld aangekomen, is het onmogelijk een glimp op te vangen van de Champions League-finale. In de aanwezige barretjes zitten ongeïnteresseerde Amerikanen met een halve liter bier op tafel naar een nietszeggend potje honkbal te kijken.
Zwaarlijvig
We worden afgezet voor het Ritz-Carlton, een statig hotel dicht bij het Pentagon. Hier verblijft een week lang de selectie van San Jose Earthquakes. Afgelopen zondag speelde de ploeg nog in Toronto, nu wacht DC United. In de lobby van het hotel lopen we eerst Valeri Qazaishvili tegen het lijf. De ex-speler van Vitesse sprint in club-tenue richting de lift. Nog geen vijf minuten later staat hij in een hip polo-shirtje bij de voordeur. De toch al weinig spraakzame balkunstenaar uit Ozurgeti verontschuldigt zich en stapt in een taxi. ‘Er zijn landgenoten in de stad.’
Guram Kashia heeft wél tijd. Na een hartelijke begroeting gaat hij ons voor naar een brasserie. De verdediger bedankt vriendelijk als een serveerster de menukaart komt brengen. De selectie heeft na een intensieve ochtendtraining uitgebreid geluncht. ‘Twee uur in de volle zon’, begint Kashia. ‘Excuus dat ik wat later ben, maar we moesten nog veertig minuten terug met de bus. We trainen deze week bij een college team. Je weet niet wat je ziet! Bij Vitesse hadden we een geweldig trainingscomplex, maar dit doet daar niet veel voor onder. Ik zeg het je: met die Amerikaanse sportcultuur is weinig mis.’
‘Als ik nu zou teruggaan naar Nederland, zou ik de sterkste in de Eredivisie zijn’