Onrust heeft plaatsgemaakt voor hoop bij Mexico, dat in Rusland eindelijk wil pieken met de gouden generatie. Met een 2-2 tegen Portugal bevestigden de Mexicanen afgelopen zondag bij de strijd om de Confederations Cup direct een belangrijke outsider te zijn voor het WK. Over het project van Juan Carlos Osorio (56), die de lessen van de grootsten toepast.
Het moet voor de Mexicanen hebben gevoeld alsof succes verder weg was dan ooit, toen het nationale elftal op 19 juni 2016 overhoop werd gespeeld door Chili. De 7-0 recordnederlaag in de jubileumeditie van het toernooi om de Copa América kwam een jaar geleden zó hard aan, dat Juan Carlos Osorio naar eigen zeggen vijftig dagen nodig had om de klap te verwerken. Terwijl de druk op de bondscoach immens werd, zocht het mikpunt van kritiek professionele hulp bij een ervaringsdeskundige. Osorio vond die in een dorp in het zuiden van Brazilië. Talloze kilometers legde hij af om bij Marcelo Bielsa thuis te arriveren. Hoe succesvol de bezeten Argentijn in zijn trainerscarrière ook is geweest, mede door zijn spelopvattingen die met veel risico gepaard gaan, kent hij de pijn van een memorabele nederlaag. Vijf dagen bracht de bondscoach van Mexico bij El Loco door.
Tweemaal daags trokken de twee eropuit voor een lange wandeling, om ideeën uit te wisselen, urenlang te sparren over tactiek en de vernedering uiteindelijk ook in perspectief te plaatsen. De masterclass van de Argentijn werd het hoogte-punt in de reflectieperiode van Osorio. Zijn eindoordeel: ‘Vaak wordt over Mexicanen gezegd dat het spelers zijn met veel mogelijkheden, maar met mentale beperkingen. Marcelo en ik zijn natuurlijk geen psychologen, maar wij kwamen tot de conclusie dat die limieten alleen overwonnen kunnen worden op het veld. Door spelsituaties na te bootsen en door te vallen en weer op te staan. In wedstrijden en op trainingen.’
De trip naar Brazilië luidde het begin in van het succesjaar waarin Mexico zich heeft opgewerkt tot een serieuze kanshebber voor de Confederations Cup en outsider voor het WK. Sinds het drama van Santa Clara verloren de Mexicanen in veertien interlands alleen vriendschappelijk van Kroatië. De gouden generatie met de blikvangers Carlos Vela, Giovani dos Santos en Javier Hernández maakt de verwachtingen beetje bij beetje waar. En dat onder leiding van een 56-jarige Colombiaan, die zich inmiddels de bondscoach met het beste puntengemiddelde (na minimaal twintig duels) in de historie van het Mexicaanse voetbal mag noemen.
Osorio werd in oktober 2015 als twaalfde keuzeheer in negen jaar aangesteld door de Mexicaanse voetbalbond. Als buitenlander had hij direct de wind tegen, of zoals oud-spits Hugo Sánchez de scepsis verwoordde: ‘Of Osorio deze baan heeft verdiend? Als hij een Mexicaan was wel, ja.’ De Colombiaan had in eigen land dan wel successen gevierd met Atlético Nacional, maar op het internationale podium had hij nog alles te winnen. Nu, bijna twee jaar na zijn aanstelling, is de stemming volledig omgeslagen. De resultaten zijn, op de afstraffing tegen Chili na, bijna vlekkeloos, het aanvallende talent floreert en Osorio doet met succes wat hij al zijn hele trainersloopbaan doet: volop rouleren.
Koning van de roulatie
In zijn tijd als bondscoach heeft Osorio nog nooit vastgehouden aan zijn opstelling bij de vorige interland. Zelfs Javier Hernández moest er tijdens zijn jacht op de topscorers-titel regelmatig aan geloven. De les die de keuzeheer in 2001 kreeg van Sir Alex Ferguson, is nog altijd heilig voor hem. ‘Destijds was ik conditietrainer bij Manchester City, dat toen nog in het Championship speelde. Ferguson zag me dus niet als een bedreiging en liet me meekijken bij een training. Ik wachtte geduldig op vijf minuten van zijn tijd voor advies en toen vertelde hij me: “De manier om concurrentie te houden binnen een selectie, is iedereen de kans te geven te spelen en de concurrentiestrijd aan te gaan. Het is niet goed genoeg om alleen te zeggen dat iemand klaar is voor het eerste. Op een gegeven moment moet hij spelen en als manager moet je die kans geven”. Dat pas ik nu toe’, zei Osorio onlangs bij een persconferentie.
De oorsprong van de wisselingen bij Mexico ligt in die andere Engelse stad waar rood en blauw de voetbalkleuren zijn. In 1997 liet Osorio zijn hebben en houwen in New York achter om science and football te studeren aan de John Moores University in Liverpool. Gedreven om buiten zijn studie meer informatie in te winnen klopte bij aan bij Melwood, het trainingscentrum van The Reds. Waar die deur gesloten bleef voor de Colombiaan, ging die van de familie McManus bij het aangrenzende Crown Road wel open. Wat het gezin toen nog niet wist, was dat de vraag om een tafel te lenen nog maar het begin was.
Tegenover ESPN vertelde Peter McManus, een van de zoons des huizes, over de beginnende trainer die twintig jaar geleden plots voor de deur stond. ‘Hij klopte op de deur voor het lenen van een tafel om over de muur te kijken en vijf dagen later leefde hij hier.’ Wat voor het gezin een leegstaande kamer op de bovenverdieping was, was voor Osorio de ideale uitvalsbasis voor zijn ontdekkingstocht door het Engelse voetbal. Twee jaar woonde hij aan 11 Crown Road. In veel van zijn vrije uren was zijn blik gericht op de velden waar Liverpool-manager Gérard Houllier, bij wie hij het rouleren afkeek, vanaf 1998 heerste. Altijd had Osorio zijn notitieblok in zijn handen, ook als hij naar de trainingen van Everton ging of wedstrijden bezocht. In de lokale pub dompelde de Colombiaanse geheelonthouder zich onder in de geur van pints om maar zoveel mogelijk wedstrijden live te kunnen volgen.
Gerelateerde artikelen