Neymar moet de nieuwe koning van Camp Nou worden

Op 8 maart 2017, om 22.46 uur, gebeurt er iets bijzonders in Camp Nou. Het is blessuretijd, Barcelona heeft nog twee doelpunten nodig om het onmogelijke mogelijk te maken; de eerdere 4-0 nederlaag tegen Paris Saint-Germain wegpoetsen en de kwartfinale van de Champions League bereiken. Barça heeft zojuist een penalty gekregen. Dit is hét moment om La Remontada door te zetten.

Messi en Neymar staan samen in het strafschopgebied. De Argentijnse meester heeft er eerder in de wedstrijd al een tegen de touwen geprikt vanaf elf meter, maar het is de gekrulde vrije trap van zijn Braziliaanse opvolger geweest, drie minuten eerder, die weer echte hoop in de Catalaanse harten heeft geblazen. Zou het toch nog kunnen?

‘Zolang we één procent kans hebben, zullen we 99 procent vertrouwen tonen’, heeft Neymar voor de wedstrijd gezegd. Een boodschap van hoop en vertrouwen. Hoop die hij nu zelf tot leven heeft gewekt. Ook Messi ziet de vorm waarin zijn kompaan verkeert en laat de cruciale penalty aan zijn ploeggenoot. Het is een veelzeggend moment. Zelden geeft Messi bij zulke hoge belangen de verantwoordelijkheid uit handen.

Neymar’s penalty is feilloos. Zijn assist bij de winnende treffer van Sergi Roberto, een paar minuten later, is dat ook en aan de hand van Neymar doet Barcelona het onmogelijke. Messi weet dat zijn erfenis veilig is. Een tweede wonderdoener is opgestaan in Catalonië.

‘Dit is mijn beste wedstrijd ooit’, jubelt de 25-jarige Neymar na afloop van het tweeluik met PSG, dat door Barça uiteindelijk met 6-5 wordt gewonnen. ‘Vanwege mijn goals, de tegenstand, de situatie... Ik leef de hele week al naar deze wedstrijd toe. Niks is onmogelijk, ik zei het toch?’

Als Neymar’s show tegen PSG iets duidelijk heeft gemaakt, dan is het wel dat hij een kwaliteit heeft die maar weinig Barça-spelers gegeven is: dominantie in de een-tegen-een. Waar zijn collega’s tegenover een opgetrokken defensie misschien graag de bal rond laten gaan, zoekt Neymar liever z’n mannetje op – en dat zat er al vroeg in.

Obstakels

In februari 1992 wordt Neymar da Silva Santos Junior geboren in Mogi das Cruzes, zo’n veertig kilometer ten oosten van São Paulo. Zijn jeugd staat in het teken van voetbal. Hij is idolaat van zijn vader Neymar Sr., die als prof speelt voor een reeks middelmatige clubs uit de regio.

Al op jonge leeftijd heeft Juninho – zoals zijn familie hem nog steeds noemt – 54 voetballen in een kamer die hij al moet delen met zijn zus Rafaela en hun ouders, in het huis van zijn grootouders. Slapen kan alleen nog opgekruld op een matras in de hoek. ‘Er was een klein beetje ruimte tussen het matras en de kledingkast. Op dat smalle stukje voetbalde ik’, schrijft Neymar later in zijn autobiografie. Soms doen ook zijn zusje en nichtje Jennifer mee, maar dan vooral als trainingsobjecten. ‘Ze moesten obstakels vormen. Soms trok ik ze voetbalshirtjes aan en dan deed ik of het een echte wedstrijd was. Ik dribbelde uren om ze heen.’

Er was een klein beetje ruimte tussen het matras en de kledingkast. Op dat smalle stukje voetbalde ik

Hij verhuist al snel naar de drukke straten van São Vicente, waar de ielige Neymar zijn techniek oefent in de volgepakte favela’s. Linkervoet. Rechtervoet. Nog een keer. ‘Zodra ik wakker werd, wilde ik voetballen’, vertelt Neymar later. ‘Als ik uit school kwam, ging ik meteen de straat op en daar bleef ik tot het donker was. Ik had een gelukkige jeugd met mijn vrienden, en het voetballen op straat heeft me geholpen. Met snel spelen, met Braziliaanse slimheid.’

Gek genoeg is de eerste keer dat Neymar de aandacht trekt niet met een bal aan zijn voet. Het is eind 1998 en zijn vader heeft zojuist een penalty gemist voor zijn club Recanto de la Villain in de wedstrijd tegen Tumiaru. Het is echter de zesjarige Neymar die – al op en neer sprintend op de tribune – de aandacht trekt van Betinho, een lokale zaalvoetbalscout.