Negen stellingen voor de nummer 9 van Feyenoord: over scoren, zijn blessure, de gemiste penalty tegen Kroatië, bedreigingen, de mislukte transfer naar Newcastle United, spelen met Robin van Persie en De Klassieker van zondag tegen Ajax. Nicolai Jørgensen (27) speelt, praat en scoort weer. 'Feyenoord is voor heel veel mensen hun beste vriend. Als er met hem iets gebeurt, maak je je zorgen.'
1. Ik ben weer helemaal terug
'Ja.'
Nicolai Jørgensen: 'Dat doelpunt tegen PEC Zwolle had ik nodig. Je kunt voor jezelf wel het gevoel hebben dat je er bijna weer bent, een spits heeft altijd goals nodig ter bevestiging. Mijn laatste treffer voor Feyenoord maakte ik in de beker-finale tegen AZ. Hoelang geleden was dat wel niet? Daarna ben ik er natuurlijk wel een tijd uit geweest vanwege een blessure, maar tóch. Scoren is en blijft het beste medicijn. Ik hoop op een pijnvrij seizoen en verlang naar het gevoel dat ik had in de eerste anderhalf jaar dat ik hier speelde. Die eerste achttien maanden… Best time of my life. In mijn eerste seizoen, 21 goals, 11 assists, kampioen. Het jaar erop begon ik niet lekker, kreeg last van mijn hamstrings, maar ik kwam sterk terug, maakte weer veel goals, scoorde in de Champions League en bij de nationale ploeg. Als ik daar nu zo op terugkijk, was ik toen echt op mijn hoogtepunt, beter dan in het kampioensjaar. Maar toen kwam de pech. Uit tegen ADO Den Haag brak ik mijn pols, kloterige blessure. Ik kon wel spelen met een brace, alleen was ik niet in staat die hand te gebruiken. Onhandig voor een spits, want je bent gehandicapt in het spel van vasthouden, duwen en trekken met je directe tegenstander. Maar nóg bleef ik scoren: Napoli, Roda JC, ik ging met een heel goed gevoel de winterstop in.