Matthijs de Ligt (18) kende een flitsende doorbraak, maakte een Europese finale mee en schopte het tot international. De centrale verdediger staat voor zijn eerste Klassieker in De Kuip. Een monoloog over pieken en dalen, een zorgeloze jeugd en prikkels buiten het voetbal.
Contrast
‘In een paar maanden tijd is er veel veranderd. Bij Ajax is het contrast heel groot met het einde van vorig seizoen, het is heel snel gegaan. Natuurlijk denk ik nog weleens terug aan de successen in de Europa League. Daar heb je ook meer tijd voor, aangezien het ritme van drie wedstrijden in een week niet meer aan de orde is. De trainingsweken zijn langer, en helemaal in een Europese week als je die wedstrijden in de Champions League en Europa League voorbij ziet komen, roept dat automatisch herinneringen op. Op mijn telefoon heb ik nog filmpjes staan van het feest na de halve finale tegen Olympique Lyon. Daar krijg ik nog altijd kippevel van, wat maakte het veel los. Die wedstrijd in Frankrijk is de mooiste die ik in mijn leven heb gespeeld. Niet omdat het allemaal zo vlekkeloos verliep in de wedstrijd zelf, maar al die emoties, die spanning, en uiteindelijk die ontlading. De finale tegen Manchester United is niet geworden wat we ervan hadden verwacht en gehoopt, maar dat neemt niet het gevoel weg van een bijzonder seizoen in Europa.
Dat het contrast in een korte tijd zo groot is, doet wel pijn. Het is ook moeilijk te verklaren. Natuurlijk zijn belangrijke spelers vertrokken, maar het zit ook in kleine dingen. Neem het thuisduel met OGC Nice. We hadden de winst voor het grijpen en dan was het vervolg ook heel anders geweest. Dan had je bijvoorbeeld al sowieso tot de winterstop in Europa gespeeld, en zou de sfeer heel anders zijn. Nu stapelde het zich op. Nice, Heracles, Rosenborg, ADO Den Haag, Vitesse… Een slechte reeks, waarin het duidelijk was dat we echt aan het zoeken waren.