In Italië breekt een negentienjarig talent alle records. Het succesverhaal van Moise Kean bij Juventus en de nationale ploeg brengt ook een maatschappelijk debat over de integratie van donkere jongens in de Italiaanse samenleving op gang. Op bezoek in Asti.
Het is vijf uur even buiten het centrum van Asti, een uurtje rijden van Turijn. In een opvanghuis voor vrouwen rennen kinderen heen en weer, terwijl de vrouwen, met en zonder hoofddoek, geduldig wachten. Zo meteen maakt Isabelle Dehe hier haar opwachting. De moeder van Moise Kean zal een aantal door haar zoon gesigneerde Juventus-shirts uitdelen aan de kinderen die het in deze snel veranderende samenleving niet gemakkelijk hebben.
Om half zes komt ze aan. Het is de tweede keer dat ze aan zo’n charitatieve actie deelneemt. Ze is wat emotioneel. ‘Ik ben zo blij dat ik hier terug ben.’ Isabelle is een erg religieuze vrouw, maar voor welke geloofsgemeenschap ze praat, maakt haar niet uit: ‘God kent geen grenzen. Waar God is, is liefde, en waar liefde is, is God.’ Vrijwilligerswerk doe je niet voor het geld, zegt ze. ‘Aiutare le altri, de anderen helpen, zoals anderen ons hebben geholpen, daar gaat het om.’
Isabelle doet haar verhaal in uitstekend Italiaans. Ze arriveerde in 1990 in Italië vanuit Ivoorkust, samen met haar man, die op zijn 24ste zijn land voor Italië verruilde, op zoek naar werk als landbouwkundige. Zelf was ze toen zestien. Zes jaar geleden liet ze zich naturaliseren tot Italiaanse. Daardoor hadden haar kinderen automatisch het recht op die nationaliteit. Maar ze praat ook nog goed Frans. Dat blijkt ook uit de keuze van de naam van haar jongste zoon. Moise is Frans voor Mozes, de profeet van wie ze droomde kort voor ze in verwachting raakte van haar tweede kind. Als ze voor de Italiaanse versie had gekozen, had Moise nu Mosè geheten. Haar oudste zoon, Giovanni, die bijna zeven jaar ouder is dan Moise, kreeg een Italiaanse voornaam.