Na drie jaar afwezigheid keerde Michael de Leeuw (32) tijdens de winterstop terug in Nederland, bij FC Emmen. De aanvaller blikt terug op zijn Amerikaanse avontuur en vooruit op de degradatiestrijd met de Drenten. ‘Bij Emmen kreeg ik het Veendam-gevoel.’
Heb je ooit zo’n indrukwekkende minuut stilte meegemaakt als vorige week voor de broer van Kjell Scherpen?
‘Dat kwam wel aan. Iedereen had kippenvel en een brok in zijn keel. Een jongen zo jong overleden, zo dicht bij... Ik kende hem zelf niet, maar ik zie wel wat het met Kjell doet. Die minuut was heel moeilijk, maar ook heel indrukwekkend. Hoe Kjell met de hele situatie omgaat, vind ik indrukwekkend, daar heb ik verschrikkelijk veel respect voor. We wilden er die middag voor hem en zijn familie echt wat van maken, maar helaas was Vitesse wat te sterk.’
Jullie hebben na de winterstop een aantal knappe resultaten neergezet, maar toch staan jullie zestiende.
‘Het is een gek seizoen. Heel spannend, iedereen wint van elkaar en ook onderin blijven alle ploegen maar punten pakken. Wij hebben het de laatste twee maanden echt niet slecht gedaan, maar toch staan we waar we staan. Ik ben benieuwd hoeveel punten er uiteindelijk nodig zijn om vijftiende te worden. Als ons dat wil lukken, moeten we ergens een serie neerzetten. Pas dan kun je wat lucht krijgen.’
Je speelde je laatste wedstrijd voor Chicago Fire voor zeventigduizend mensen. Drie maanden later voetbal je op De Oude Meerdijk. Over contrasten gesproken.