Een nieuwe trainer, een nieuwe filosofie én tien nieuwe spelers. Als één club deze zomer een flinke metamorfose onderging dan was het wel Heracles Almelo. Zo lijkt Janis Blaswich aanstaande zaterdag tegen Ajax zijn debuut te maken in de Eredivisie. Een 27-jarige Duitser die in het verleden Barcelona-doelman Marc-André ter Stegen op de bank hield. ‘Hij weet inmiddels alles over Heracles.’
Almelo, dinsdagochtend. Twee jongens van een jaar of acht gaan al stuiterend richting de ingang van het Polman Stadion. Op gepaste afstand volgt een man op gitzwarte Birkenstocks. Hij draagt drie broodtrommels, twee bananen en een flesje cola. We hebben een donkerbruin vermoeden dat het de vader betreft. De twee jonge Heracles-fans, die dadelijk voor het eerst in hun leven een training van hun favoriete club zullen bezoeken, kijken haast gebiologeerd naar de enorme banner die aan de hoofdingang is bevestigd. ‘Kijk dat is Pröpper’, schreeuwt de één. ‘Dat is onze beste verdediger.’ De ander knikt. Hij vraagt op zijn beurt wie de man naast Pröpper op de foto is. Zijn broertje heeft geen idee en ook vader moet een antwoord schuldig blijven. ‘Tja’, zegt hij weifelend. ‘Hij draagt een ander kleur shirt en heeft handschoenen aan. Dat is vast de doelman.’
Janis Blaswich heeft nog even om aan zijn bekendheid te werken. Misschien dat de jonge fans hem na komende zaterdag wel kennen, als hij zijn debuut maakt in het uitduel met Ajax. De 27-jarige doelman is even verderop in de hal van het stadion gaan zitten en vertelt geamuseerd over de totstandkoming van de banner. De foto die nu overal wordt gebruikt als promotiemateriaal, blijkt allesbehalve een one-taker te zijn. ‘De fotograaf bleef maar zeggen dat ik agressiever moest kijken. “Kijk eens Boos! Boos!” Maar zo ben ik helemaal niet. Ik ben een vrolijke jongen. Het heeft wel tien minuten geduurd om me iets serieuzer te laten kijken. Op het veld is dat overigens wel anders, dan verander ik. Dan wil ik winnen, ten koste van alles. Daar komt Nederland waarschijnlijk nog wel achter. In Duitsland zeggen ze dat ik twee gezichten heb. Dat is maar goed ook: als ik buiten de lijnen net zo zou schreeuwen als daarbinnen, had mijn vrouw me allang op de bank laten slapen.’