Lieke Martens (25) leeft haar droom in Barcelona, maar ze is ook eerlijk: ze mist haar familie en vrienden nog altijd even erg. ‘Nu zien mensen hoe mooi het allemaal is. Maar nu is wel achteraf. Ik had het er ook voor over toen ik al in de top van het vrouwenvoetbal speelde bij FC Rosengård, maar door niemand werd gezien.’
ASF Het trainingscomplex van FC Barcelona torent robuust uit boven de betrekkelijke rust van de wijk Sant Joan Despí, net buiten Barcelona. Op de achtergrond is de zon net begonnen aan zijn weg om achter de heuvels te verdwijnen, ernaast is het nieuwe Estadi Johan Cruijff in aanbouw waar het tweede team en de jeugdelftallen hun wedstrijden zullen gaan spelen. Daaromheen heerst het typisch Spaanse zicht; vaalgeel en lichtroze wisselen elkaar af in het straatbeeld.
In de wijk rondom het Ciutat Esportiva Joan Camper is dat trainingscomplex zo ongeveer het enige bezienswaardige, hoewel dan vooral de naam een aantrekkingskracht geniet. Het logo aan de voorkant is groot en kleurrijk, het gebouw is grijs en afstandelijk. Wie voorbijgaat aan het geel-rood van de wereldclub, ziet een stalen bunker waar ongenode gasten niet worden geaccepteerd.
En hoewel de vrouwen en mannen van Barcelona strikt gescheiden worden gehouden, is de aankomst op het trainingscomplex voor de gasten van beide teams hetzelfde. De pilaren zijn dik en van staal, de slagboom is onverbiddelijk als de mannen in beveiligingskledij je naam niet op de lijst van bezoekers zien staan.
Ook als je voor Lieke Martens komt dus. De speelster van Barcelona rijdt hier elke dag haar witte Seat Ibiza binnen, de parkeerplaats omhoog en verdwijnt dan in het gebouw dat de vrouwen van de club delen met de jeugdteams. Een paar honderd meter verderop is er nog eens een stalen wand, nog eens een hek. Een terrein waar geen Seat staat, maar waar Lionel Messi en Andrés Iniesta hun bolide parkeren en snel verdwijnen in een binnen het trainingscomplex nog eens afgeschermd domein met een eigen trainingsveld. Ernaast, en toch onbereikbaar, trainen de jeugd en de vrouwen.
Barcelona mag dan geld gepompt hebben in het vrouwenvoetbal, het eerste elftal is niet zo’n onderdeel van de Spaanse club zoals bij andere topclubs als Arsenal en Olympique Lyon. Waar Daniëlle van de Donk samen met Mesut Özil in de gym aan haar fysiek werkt en Shanice van de Sanden hulp krijgt aangeboden van Memphis Depay en Kenny Tete, kan Lieke Martens enkel een glimp opvangen van Messi en co.
Gewapend
De zon is net achter de wolken verdwenen als Martens langs de palmbomen struint. Ze heeft er zojuist al twee lange interviews opzitten. Het derde is met VI, waarbij opnieuw gevraagd wordt breeduit de camera in te lachen. En dat doet ze. Ze neemt de tijd, laat de vragen op haar inwerken, maar antwoordt vooral spontaan. Een eigenschap die ze tijdens het EK afgelopen zomer wat verloren leek.