Hij schreeuwde niet, sloeg niet uit wanhoop met een vuist in de lucht, hij was niet boos. Harry Maguire leed, in stilte. De gestalte die die maandagavond op Wembley bij het denkbeeldige graf stond van de topverdediger die hij ooit was, is exemplarisch voor de staat waarin The Three Lions verkeerden na de 0-2 van Duitsland. Hoe dat in hemelsnaam mogelijk is voor een ploeg die in 2018 nog vierde werd in Rusland en een jaar geleden de EK-finale pas na strafschoppen verloor.
‘Je kunt makkelijk over teamspirit praten als alles goed gaat, maar je wordt daar pas echt op getest als juist alles tegenzit en niets lukt.’ Engeland richtte zich in het slotduel van de Nations League knap op, kwam in een tijdsbestek van twaalf minuten zelfs op een 3-2 voorsprong, maar verspeelde die door de derde persoonlijke fout van de avond, ditmaal niet van Harry Maguire maar van doelman Nick Pope. ‘Een rechtse directe’, noemde Gareth Southgate de 3-3 van Kai Havertz, die helemaal past bij de periode die hij en zijn team doormaken. Tegelijk putte de rasoptimist die de Engelse bondscoach toch al is, er vertrouwen uit.
Afgepeigerd baande Gareth Southgate zich een weg naar buiten, toen hij uren na afloop vlak bij de uitgang toch nog een speler ontwaarde...
