Die twinkelende, blauwe ogen met die altijd iets te lange, kastanjebruine lokken. Die fluweelzachte maar tegelijk ondeugende lach. En die dribbel. Wim Suurbier mocht hem gedurende hun gezamenlijke stapavondjes in Los Angeles ‘nogal saai’ vinden, voor ontelbaren was George Best onweerstaanbaar. Vooral in de tijd dat Europa aan de voeten lag van The Beatles, The Rolling Stones en The Belfast Boy.
Deze vrijdag veroverde George Best precies 74 jaar geleden zijn eerste twee harten, toen Dickie en Ann zijn vader en moeder werden. In een doodnormaal huis in een rij met zo veel meer doodnormale huizen aan Burren Way in Belfast groeide hij op, en begon de weg die de Noord-Ier binnen 22 jaar al op de hoogste trede van het internationale voetbal bracht. Hij dribbelde Manchester United naar de Europa Cup I en werd later dat jaar uitverkozen tot Europees Voetballer van het Jaar. Al snel daarna zette het verval in, schitterde hij vooral buiten de kalklijnen en aan de zijde van de mooiste vrouwen op aarde. In de winter van 2005 bezweek de voormalige oogappel van het Britse volk aan de drank.
Hij is de enige volksheld over wie op het Ierse eiland geen verdeeldheid bestaat. Maradona was good, Pelé was better, but George was Best
Redacteur Frans van den Nieuwenhof reisde tien jaar na de dood van George Best namens VI af naar Belfast, volgde de sporen van diens jeugd en bezocht de plek waar hij met zijn moeder begraven ligt. Vanwege zijn geboortedag is het verhaal dat hij erover schreef voor het eerst ook op deze plek te lezen.
