Een vroege tegengoal, de snelle gelijkmaker, een chaotische eerste 45 minuten en een omzetting in de rust die tot controle in de tweede helft leidde. Het Nederlands vrouwenelftal bezorgde in de finale tegen Denemarken een volgepakte Grolsch Veste spektakel: 4-2. Oranje is Europees kampioen. Hoe een droom een doel werd. ‘We hadden het nooit, nooit verwacht.’
‘Oh, mop, ik ga effe hangen. Ze moeten me hier hebben.’ De stem van Desiree van Lunteren klinkt schel door de ruimte vol journalisten, die stil is in afwachting van de speelsters van Oranje. Of althans: van de speelsters die aanspreekbaar zijn. Kika van Es, Daniëlle van de Donk en Jackie Groenen waren al eens op en neer gehost, de ene hand op de schouder van hun voorganger, in de andere een fles champagne. Daarna keerde het tafereel terug met de rest van het team, klappend op de boarding om bij rechtsomkeer de stilte die hen omringde in twijfel te trekken en lallend de kleedkamer weer op te zoeken. De klapdeur was achter hen dichtgevallen en de rust teruggekeerd, op het bonken van de boxen in de kleedkamer en een gedempt gezang na.
Een hele tijd later is Van Lunteren de eerste, met de telefoon aan een oor. ‘Dat was Inessa Kaagman’, zegt ze. ‘Mijn bestie.’ De twee voetballen bij Ajax. Voor de rest heeft ze nog niemand gesproken. ‘Ik heb zo veel appjes gekregen, ik kan ze nu niet allemaal lezen. Dat komt over drie dagen wel. Het is te veel. Ik besef het gewoon niet. Ik heb het idee dat we in de Algarve zijn of zo (waar elk voorjaar om de Algarve Cup wordt gespeeld, red.). Maar we zijn in Nederland. En we zijn gewoon Europees kampioen.’ Ze schudt haar hoofd. ‘Bizar.’
Gerelateerde artikelen