Deze week kan het nietige Curaçao zich plaatsen voor de finale van de Nations League aan de andere kant van de oceaan. De Bicentiniboys staan voor een emotionele avond. Het is de eerste thuiswedstrijd zonder doelman Jarzinho Pieter, die zes weken geleden overleed in het spelershotel.
Er was eens een klein eilandje. Daar woonden pakweg 150 duizend mensen. Net zoveel als in Nijmegen, om maar wat te noemen. En op dat eiland gebeurden de laatste jaren vreemde dingen. De voetbalploeg begon namelijk ineens te winnen. Eerst werd Curaçao kampioen van de Caraïben. Vervolgens plaatste het eilandje zich twee maal voor het grote toernooi om de Gold Cup. Zeg maar het EK van Noord- en Midden-Amerika.
Grote wedstrijden tegen wereldmachten als Mexico en de Verenigde Staten gingennipt verloren. De ploeg won zelfs tijdens het toernooi en het regende complimenten. Curaçao werd een beetje het IJsland van Europa. Komende week wacht een volgende onmogelijke mijlpaal. Met een goed resultaat morgen (donderdag) thuis tegen Costa Rica plaatst Curaçao zich voor de finale van de Nations League.
Inderdaad net zoals het Nederlands elftal eerder dit jaar. Een finale tussen de beste vier landen van het continent. Dikke kans dat Mexico en de Verenigde Staten weer het veld in moeten tegen dat verduivelde kleine eilandje waar ze nog met guldens betalen en Nederlands spreken. Tijd voor een vooruitblik met Remko Bicentini, de man die eerder dit jaar nog bijna tot beste coach van Noord- en Midden-Amerika werd gekozen.