Frans Derks (89) overleden: over een flamboyante en kleurrijke duizendpoot

Frans Derks is voor altijd het ultieme bewijs dat een man in het zwart ook kleurrijk kan zijn. In dat strakke arbiterskostuumpje, de met de föhn zorgvuldig gestylede haardos en het gouden hangertje op de half ontblote borst draafde Frans Derks seizoenenlang over de binnen- en buitenlandse velden. En wanneer hij de wedstrijd eenmaal had afgeblazen, ging hij liefst nog lange niet naar huis.

Zo werd Derks de beroemdste scheidsrechter van de sixties en seventies. Hij heeft een bijzonder leven geleid. Derks zong liedjes, was Prins Carnaval, verdiende een vermogen in de zakenwereld, was voorzitter van volleybalclub Brevok, FC Dordrecht en de Coöperatie Eerste Divisie, en was Officier in Orde van Oranje-Nassau. Het is slechts een fractie van de bezigheden van de duizendpoot, die in 1986 in beeld was voor het voorzitterschap van NAC toen Johan Derksen met hem uit eten ging voor een goed gesprek.

En dat werd het ook, waardoor het 34 jaar later een uiterst boeiende aflevering werd in de serie Historische Interviews. Als eerbetoon brengen we dat verhaal nog eens onder de aandacht.

Frans Derks liet destijds geen spaan heel van het toenmalige scheidsrechterskorps, gaf zijn mening over het vak, bood de VI-lezer een blik in zijn ziel en sprak zich en passant kort en krachtig uit over tal van andere zaken in de voetballerij en daarbuiten. ‘In Belfast kwam er een bestuurslid van Juventus met de wedstrijdformulieren, de koffer ging open en daar lag een Rolex. Ik deed net alsof ik het niet zag, maar ik wist wel dat de doelpunten voor Juventus erg duur zouden zijn. Ik heb die Italianen vreselijk aangepakt.’

‘Voordat mijn vader overleed, heb ik hem twee dingen beloofd: ik ga nooit voor mijn plezier naar Duitsland en onder mijn leiding zal er nooit een Duitse club winnen. Daar heb ik me aan gehouden.’

‘Ik werd in 1930 in Vaals geboren, mijn vader was katholiek, mijn moeder joods. Nee, dat gaf nooit problemen, ik denk intussen helemaal joods. Als kind kwam ik niets tekort, mijn vader zat in de handel, import en export, maar in de oorlog heeft hij een geweldige klap voor zijn kanis gehad, ik wil daar verder niets over zeggen. Tijdens de oorlog zijn we om veiligheidsredenen naar Breda verhuisd. Vanaf dat moment ben ik me gaan verdiepen in het gedrag van Duitsers.’

‘Veel mensen denken dat ik heel vluchtig leef, maar ik denk vaak lang en diep na. We hebben het over een volk dat mensen als Goethe en Schiller heeft voortgebracht, op het gebied van de techniek liepen ze voorop en ze hebben een niet onaanzienlijke bijdrage aan de cultuur geleverd. Na een jarenlange studie kan ik slechts één advies geven: geef ze geen duimbreed, want het gebeurt weer.’

‘Het heeft me altijd verbaasd, dat er achter de grens, die van Groningen tot Maastricht loopt, een totaal andere mentaliteit heerst. Daar kom ik niet uit, je doet één stap over de grens en je staat in een andere wereld.’

‘Omdat ik per toeval hier en daar een fluit in mijn bek moest nemen, kon ik een bijdrage leveren. Vóór de Europa Cup-wedstrijd Katowice-FC Köln bracht ik een bezoek aan Auschwitz, ik was volkomen van de kaart, dan heb je echt geen zin om nog even een wedstrijd te fluiten. Maar goed, het enige wat ik kon doen was die moffenclub niet laten winnen. Het werd dan ook een gelijkspel, meer zat er echt niet in voor FC Köln. Na afloop was trainer Hennes Weisweiler nog tevreden over me ook. Ja, dan laat je bij die klootzakken ook nog een goede indruk achter…’

‘Vlak na de wedstrijd gooiden ze nog snel even wat cadeaus mijn kleedkamer in, voordat ze terug gingen naar de Heimat. Die cadeaus heb ik ze vervolgens achterna gegooid, ik heb van die gasten niets nodig.’

TWEEDE WERELDOORLOG

‘Mijn vader is mijn enige idool, de man was mateloos intelligent, een goede vader. Hij sprak nooit over vroeger, hij leefde in de geest van de tijd. We waren thuis met vijf jongens, hij liet ons allemaal sporten. Wanneer hij af en toe eens met me meeging naar een wedstrijd, maakte hij na afloop een tevreden indruk. “Je had het goed in de hand”, zei hij dan. Ben je trots op me pap?, vroeg ik dan. “Pap is altijd trots op je”. Ik heb wel wat van hem. Ik leef, werk en fluit op mijn manier, mijn broers hebben dat ook. Ja, ze doen het allemaal goed, daar moet je zelf voor zorgen in het leven.’

‘Zakendoen is inderdaad een joods trekje, al ken ik ook katholieken die op een joodse wijze zakendoen. Je moet erg voorzichtig zijn met dergelijke opmerkingen. Als ik lees dat Hans Kraay iets over Frits Barend zegt, word ik des duivels. Hans Kraay komt toch al nooit erg intelligent over, maar hiervoor moet Frits Barend hem aanpakken. Jacques Hogewoning (KNVB-bestuurder, red.) moet zich er niet mee bemoeien, van zijn adviezen ben ik nooit zo onder de indruk.’

‘We mogen niet vergeten wat er in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd, toen is onze maatschappij ingrijpend veranderd. Er vond een selectieve volkerenmoord plaats door een volk dat best tot denken in staat was. Op school doet men heel gewichtig over Floris de Vijfde, maar de Tweede Wereldoorlog wordt vaak vergeten.’

‘Ik ben een notoire moffenhater, ik geef dat volk geen krediet. Nu vergelijkt meneer Kohl (Bondskanselier, red.) zijn Russische collega Gorbachov weer met Goebbels, maar onze eigen minister De Korte is ook net zo stom bezig. Natuurlijk moet Beatrix niet naar Japan gaan, dat mens is veel te aardig om daarheen te gaan. Dat moet het parlement beslissen, waar bemoeit die De Korte zich mee.’

‘Ja, ik ben blij met het koningshuis. Kijk maar naar Amerika. Als Ronald Reagan komt, neemt hij al zijn vriendjes mee, dat geeft me een ellende. Onze koninginnen hebben het perfect gedaan, Emma, Wilhelmina, Juliana. Toen Willem-Alexander werd geboren, deed men nogal opgewonden, maar Juliana vroeg zich terecht af of die vrouwen het dan zo slecht hadden gedaan.’

‘Nee, het gaat echt heel goed in Nederland. Ik moet er toch niet aan denken dat Liesbeth en Joop den Uyl samen op de troon zitten. Je moet een staatshoofd hebben, dat is een bindende factor. Ik ben in hart en nieren een democraat, ik volg het koningshuis ook niet blind met een oranje vlag in mijn hand, maar ik ben wel blij met de huidige situatie.’

VERSLAAFD AAN FLOWERPOWER

‘Als er vroeger iets gebeurde, was ik er altíjd bij. Waar rotzooi was, waren de gebroeders Derks vertegenwoordigd. Daarom gingen we naar de kostschool, dat was goed voor je vorming. Je werd er zelfstandig, je leerde er pianospelen en er werd veel aandacht aan de studie besteed. Dat was allemaal prima, maar als ik ooit vader word, gaat mijn kind niet naar een kostschool. Want de warmte en liefde van de vader en moeder mis je ontzettend.’

‘Ik denk dat ik wel twintig keer de benen heb genomen, ik had een enorme vaderbinding. Na een goed gesprek met pap ging ik dan weer terug. Wat zeg je? Niks lijfstraffen, de eerste de beste die me aanraakte, sloeg ik op zijn bek. Na het gymnasium ben ik in Zürich machinebouw gaan studeren. Ja, mijn vader kon dat betalen, ik kwam als afgestudeerd ingenieur terug naar Nederland, al heb ik die titel nooit gebruikt.’

‘De jaren zestig vergeet ik nooit. Ik ben blijven steken in de flowerpower-sfeer, ik leef nog steeds in die geest, ik weiger me daarvan los te maken. Achteraf was dat een fantastische tijd, die golf popmuziek, die verdraagzaamheid, we waren lief voor elkaar. Ik heb die jaren intens beleefd, voor mij als muziekgek was het een heerlijke tijd. Wanneer ik met mijn vriend Bill Wyman (jarenlang basgitarist van The Rolling Stones, red.) achter de piano zit, praten we er veel over. Dan geeft hij toe dat het tijdperk van The Rolling Stones voorbij is. Ik ken Bill Wyman uit Zuid-Frankrijk, daar heeft hij een huis. Qua muziek ben ik een veelvraat, The Beatles en The Rolling Stones zijn niet te evenaren, maar ik heb ook een band van Dolly Parton in de auto. Niet vanwege haar grote tieten, haar stem bevalt me ook goed.’

‘Ons voetbal heeft weer een flowerpower-tijdperk nodig, ik denk met weemoed terug aan de tijden dat we elkaar niet op de bek sloegen. Als supporter volgde ik Feyenoord naar Milaan, waar de Europa Cup-finale werd gespeeld tegen Celtic. Ruim dertigduizend Nederlanders kwamen daar dertigduizend Schotten tegen, het was gezellig, er heerste vriendschap.’

‘Iedere dag ga ik nog even achter de piano zitten. Ik speel alles, behalve Chopin, dat is me te moeilijk. Op de vreemdste momenten heb ik de behoefte om even piano te spelen. Van de week kwam ik diep in de nacht thuis, Leentje, mijn vrouw, lag op bed, toen rammelde ik alles er even uit. “Kan het ook wat zachter?”, hoorde ik van boven, maar dan móét het er even uit.’

‘Als jonge jongen ben ik nog barpianist geweest in een kroeg op de Hoefkade in Den Haag. Ik was weer eens weggelopen en moest maar zien dat ik de kost verdiende. Nee, ik ben geen goede pianist, ik heb een slechte linkerhand. Louis van Dijk is een echte pianist, hij kan meer met zijn pik dan Vladimir Horowitz met zijn vlerken.’

SCHEIDSRECHTERS

‘Natuurlijk heb ik zelf gevoetbald, ik ben een sportjongen, daarom kan ik in het veld zo goed opschieten met voetballers. Ik speelde bij JEKA in Breda, een Derdeklasser. JEKA is de nette club, ik wil niet zeggen elitair, maar we waren toch wel een beetje selectief. Ik speelde midvoor, ik was snel en keihard. Ik scoorde opvallend veel, Ik was altijd topscorer. Ik was een soort Bram Appel, zo’n type speler. Daarnaast handbalde ik niet onverdienstelijk.’

‘Na een selectiewedstrijd voor het Nederlands veldhandbalteam stond ik op het veld van Breda te kijken naar het zomeravondvoetbal. Er werd een wedstrijd gespeeld tussen barkeepers en slagers, maar er kwam geen scheidsrechter opdagen. Omdat ik mijn sportspullen bij me had, heb ik die wedstrijd gefloten. Dat ging me zo makkelijk af dat ik ben blijven fluiten, ik wandelde moeiteloos door de afdeling en de amateurs.’

‘Voordat ik het wist, floot ik drie proefwedstrijden in het betaalde voetbal: EDO-Wilhelmina, AGOVV-RBC en Tubantia-HVC. Tubantia speelde in een stadion waar plaats was voor dertigduizend toeschouwers, maar die middag zaten er 338. Nee, echt gezellig was het niet, al was het nergens zo ongezellig als bij SC Drenthe. De sloten stonken daar en na de wedstrijd riepen de bestuursleden iets onverstaanbaars en vertrokken.’

‘Als je de naam Jan Keizer (als scheidsrechter actief op het WK 1986, red.) noemt, trap je me op mijn ziel. Ik heb een ontzettende hekel aan die man, ik heb hem openlijk de oorlog verklaard, voor zijn hele leven. Hij zei dat ik de dochter van PEC Zwolle-voorzitter Jan Willem van der Wal wipte. Dat ging hij zelfs In Zeist vertellen, met het advies erbij dat ik PEC Zwolle niet meer mocht fluiten. De KNVB durfde mij de wedstrijd MVV-PEC Zwolle niet af te pakken, omdat ik eerder met een kortgeding had gedreigd, toen men mij Ajax-PSV wilde afpakken. De reden was dat ik Kees Rijvers in een column in Het Parool had aangepakt. Die Jan Keizer bestaat niet meer voor mij. Ik heb hem aangeklaagd bij de tuchtcommissie, maar die slappe hap gaf hem een berisping. Ik vond het meer een oprisping. Sindsdien ben ik niet meer objectief over Jan Keizer.’

‘Nee, ik heb niet echt gelachen om die parodie van Gerard Cox over scheidsrechters. Maar ik heb me wel gestoord aan het hypocriete gedrag van de scheidsrechters na die uitzending. Bep Thomas had zelfs overwogen om de prijs van de beste scheidsrechter van het jaar niet in ontvangst te nemen. Inwendig hebben alle scheidsrechters zich een ongeluk gelachen, alleen al omdat Jan Keizer neergezet werd, want ze hebben allemaal een hekel aan hem.’

‘Binnen de voetballerij heb je twee enge groeperingen: trainers en scheidsrechters. Als er een trainer ontslagen dreigt te worden, staan er al vier collega’s op de stoep. Nu ik zijdelings bij NAC betrokken ben, nemen ze al contact met mij op. Daar zijn de ratten weer, denk ik dan. De scheidsrechters zijn echter nog enger.’

JAKNIKKERS

‘Ik heb me altijd als een eenling in dat wereldje staande gehouden. Ik ben meer dan dertig keer voor straf naar kleine wedstrijden gestuurd, maar dat interesseerde me niets. Ik floot zeer geconcentreerd, omdat de desbetreffende club daar niets aan kon doen. Ik heb me niet laten wegpesten, ik ben blijven zitten om de heren te blijven treiteren.’

‘Toen was Leo van der Kroft een gabber. Nadat hij niet naar de Olympische Spelen had gemogen, omdat hij een wedstrijd van Real Madrid uit de hand had laten lopen, heb ik het voor hem opgenomen. Jij gaat toch naar Montreal, heb ik gezegd. Ik heb de reis voor hem en zijn vrouw gedeeltelijk betaald. Zijn vrouw gaat altijd mee, hij heeft zeker een goed huwelijk. Ik heb de kaarten geregeld, want hij was een vriend.’

‘Daarna heb ik hem veel toegespeeld, ik treed verder niet in details, ik heb hem heel Israël laten zien. Maar hij is als scheidsrechtersbaas zo veranderd, ik herken hem niet meer. Leo Horn is net zo’n kikker als ik. Wat nou internationale carrière? Hij is nooit op de televisie geweest, in zijn nadagen werd hij pas een beetje tegen de draad. Ik heb tijdens mijn carrière steeds mijn mond opengedaan, ik heb mijn eigen internationale carrière min of meer bewust in de weg gestaan.’

‘Fransje Derks kón niet in het verleden, maar ik denk dat Fransje Derks in 1988 onder Leo van der Kroft helemáál niet meer kan. We hebben nu alleen nog maar eenheidsworsten, allemaal lafaards. Alleen Gerard Geurds heeft lak aan Leo van der Kroft, maar dat kreeg hij pas in zijn nadagen. Jan Keizer had na zijn jubileum en zijn receptie moeten moven, Egbert Mulder moet zo snel mogelijk terug naar de Groningse voetbalbond en Cees Bakker had moeten stoppen toen hij van de internationale lijst werd geflikkerd.’

‘lgnace van Swieten is een outcast, hij moet niet zo te koop lopen met zijn homoseksualiteit. Dat had hij niet moeten zeggen. Hij is overigens wel een van de beste scheidsrechters, al vind ik Bep Thomas de beste, maar hij is weer veel te bescheiden. John Blankenstein is niet slecht en ik hoor dat er nu een jongen met lang haar doorbreekt, dan moet hij capaciteiten hebben. Ik hoop nu maar dat hij zijn bek niet houdt.’

‘Bij de KNVB zijn ze altijd aan het begeleiden, donder toch op, ik heb helemaal geen behoefte aan begeleiding. Ze wilden mij ooit Karel van der Meer in mijn schoenen schuiven. Dat heb ik meteen afgekapt. “Karel”, zei ik, “je weet wel wanneer je met mij van huis gaat, maar je weet nooit wanneer je weer thuiskomt, daarom zal ik jou maar begeleiden”.’

DIERLIJK INSTINCT

‘De clubs hebben mij altijd beschermd. Na een dolle nacht met Johan Neeskens en Wim Suurbier verschenen die twee niet op de training, ze kregen een boete van Ajax-trainer George Knobel en de scheidsrechterscommissie werd ingeschakeld. Ik mocht Ajax niet meer fluiten, maar even later hing Jaap van Praag al aan de lijn bij Joop Martens: Fransje Derks moest Ajax fluiten, anders zouden er problemen ontstaan.’

‘Henk van Ettekoven had een topper kunnen worden. Hij heeft net zo’n kortgeknipt kopje als Charles Corver, daar houdt de scheidsrechterscommissie van. Maar Henk van Ettekoven is ten onder gegaan aan zijn besluiteloze karakter. Wanneer ik lees dat hij zo’n goede baan heeft en negen miljoen gulden handel verkoopt in Amerika, schud ik mijn hoofd. Die stratenmaker uit Amsterdam heeft dergelijke teksten niet nodig. Mij zul je nooit horen provoceren met mijn functies. Voor de rest is hij een goede vent, maar hij haalt de top niet.’

‘Ik heb een animaal instinct voor mensen, ik ruik of mensen deugen. Daarom voel ik zo goed aan dat Jan Keizer niet deugt, ik vertrouw blindelings op mijn instinct.’

‘Ik sta met beide benen in de maatschappij, al heb ik een enorme leesachterstand. Ik ben al tijden met een Vestdijk-serie bezig. Dagelijks lees ik vier kranten, Het Parool, De Stem, De Waarheid en De Telegraaf. De Waarheid lees ik, omdat ik een goede vriend van de CPN-politici Bakker en Wolff ben. Verder lees ik Elsevier, Vrij Nederland, De Groene. De Tijd niet meer, voor mij is dat blad hoofdzakelijk uit de tijd, evenals de Volkskrant. Die krant lees ik niet, omdat ik de schurft heb aan Ben de Graaf. Ik weet dat dit een domme opmerking is, maar ik erger me aan dat dooranalyseren, altijd met een negatieve tendens.’

‘Nee, Aktueel is geen niveauloos boulevardblad, er staan regelmatig goede verhalen in. Mijn sportcolumn is zinnig, het is echt de moeite waard om dat blad te lezen. Geld? Ik doe dat niet voor geld, het bedrag dat ik voor het schrijven van die column ontvang, gaat rechtstreeks naar de volleybalvereniging Brevok, waarvan ik nog steeds voorzitter ben. Daarnaast lees ik veel buitenlandse bladen, Der Spiegel, Paris Match, Life.’

‘In de toekomst ga ik wat meer reizen, ik ben een vrijheidsduivel, ik wil nog een paar landen leren kennen. Ik ga naar Rusland, niet naar Moskou om me daar in een duur hotel vol te vreten, maar écht naar Rusland. China wil ik nog zien en Japan in mindere mate. Ik zal echt wat minder moeten werken, wat meer tijd moeten vrijmaken.’

‘Wekelijks fluit ik nog wedstrijden. Nee, niet voor geld, ik ben geen geldfluiter. Ik heb nooit naar een functie gelonkt, ook niet bij Brevok. Ik was uitgekeken op de voetballerij, ik heb me bewust niet meer laten zien. Brevok zat in de problemen. Volleybal zal ik nooit beminnen, ik vind er geen moer aan, maar ik heb organisatorische kwaliteiten. Ik zit er nu alweer acht jaar. Onlangs heb ik de coach eruit gestampt. Het gaat heel redelijk, we hebben Europa Cup gespeeld, we zijn als derde geëindigd in Nederland, hebben de Eredivisie gehaald, de dames spelen Eerste Divisie. Ja, we spelen met TDK op het shirt. Wie zou die sponsor nou hebben binnengehaald? Die onderwijzers bij ons halen niets binnen, dat heb ik natuurlijk gedaan.’

‘Een scheidsrechter moet regie voeren, het voetbal op gang houden. Gele en rode kaarten vind ik banaal, je gaat het geïnvesteerde kapitaal van de clubs toch niet wegsturen? Die spelers zijn aangetrokken voor de grote show, die moeten in het veld staan. Het spel kent zo veel spelstraffen, een strafschop, een hoekschop, een vrije schop, die kaarten moeten zo snel mogelijk verdwijnen.’

‘Na iedere kaart had ik een kater. Kijk, de scheidsrechterscommissie bepaalt niet of je als scheidsrechter een kaart geeft. Ik heb Tjeerd Koopman van FC Amsterdam eens een gele kaart gegeven, omdat ik als een krant floot. Ik was Prins Carnaval, ik duikelde ’s morgens om zeven uur mijn bed in. Even later belde de KNVB, er was een scheidsrechter ziek geworden. Ik heb gefloten, maar het leek nergens op. Vraag maar een mondeling onderzoek aan, zei ik, dan pleit ik je vrij. Voor de tuchtcommissie heb ik verklaard, dat het mijn schuld was. “Weet je hoeveel de KNVB dit kost?”, vroeg de voorzitter van de tuchtcommissie. Recht mag geld kosten, antwoordde ik.’

‘Als een speler wordt geschorst, dupeer je de voetballerij. Een werkgever straft zijn beste werknemer niet. Marco van Basten moet in het veld staan, voor de show, voor Ajax, voor het publiek. Zo’n speler ga je toch niet schorsen, omdat een scheidsrechter de regie niet in de hand heeft?’

REVOLUTIE

‘Als de KNVB mij vraagt om de functie van Leo van der Kroft over te nemen, begin ik morgen. Ik zou er geen enkele moeite mee hebben, er zou een scheidsrechterscommissie komen met slechts drie leden en ik zou wat goede scouts aantrekken. Overal zie ik goede scheidsrechters lopen, maar meestal vallen ze bij de amateurs al af, terwijl de amateurs zich er niet mee moeten bemoeien. Het gaat om een paar scheidsrechters per jaar, dat kan nooit een probleem zijn. Ik stel ze steeds voor één jaar aan, niet goed, dan gaan ze terug. Binnen drie jaar heb ik een goed korps staan, dat durf ik te garanderen.’

‘Ton Harmsen (Ajax-voorzitter, red.) wil mij wel hebben, Jacques Hogewoning heb ik niet tegen, maar Leo van der Kroft en Karel Jansen (bestuurslid KNVB, red.) zijn familie, daar gaat de voetballerij gebukt onder. De VVON, VVCS, BSBV: opdoeken. Iedereen wil meelullen, terwijl het om voetbal gaat, het kost veel te veel tijd. Ja, ik heb zelf de BSBV opgericht, maar met een ander doel. Ik wilde één keer per jaar een knalfeest organiseren, de pers uitnodigen, lekker een feest bouwen met al die enge scheidsrechters, pr bedrijven.’

‘Ik was twee tellen weg, toen greep Leo van der Kroft al in. “Vanaf heden mag niemand meer een column schrijven”, zei hij. Alle scheidsrechters knikten. Ze zijn onmondig, tijdens radio-interviews hoor ik ze stuntelen, want ze zijn bang iets te zeggen. Maurice de Hond was een goede scheidsrechter, maar te intelligent voor Leo van der Kroft, hij moest sneuvelen. Leo van der Kroft kan alleen Haags spreken. Wanneer hij op internationaal niveau iets moet zeggen, staat hij gebroken Duits te lullen. Dan kun je beter je bek houden. Meneer zit nu zelfs in de UEFA-scheidsrechterscommissie, maar laat hem zijn zaken in Nederland eerst eens regelen.’

‘Jacques Hogewoning zou er iets aan kunnen doen. Hij is arrogant, maar ik heb geen hekel aan hem. Hij stort liters whisky door zijn strot, maar tijdens de WK’s in 1974 en 1978 had hij alles onder controle. Kijk, hij heeft slechts één doel, hij wil op die stoel blijven zitten, hij is zo sluw als een advocaat.’

TECHNISCHE ZAKEN

‘Ik ben een Ajacied, een vriendje van Johan Cruijff. Het valt me erg mee dat hij ook als coach overeind blijft. Hij weet alles van voetbal, maar hij heeft een hekel aan gezeik. Hij zou een ideale bondscoach zijn, maar dan moet hij gaan praten met PSV, daar is hij niet geschikt voor. Laat hem maar lekker bij Ajax blijven, daar hoort hij.’

‘PSV vind ik nog steeds een dorpsclub, het beleid van PSV vind ik beschamend als exponent van een multinational. Jammer, heel jammer voor Brabant. Het grenst aan het amateurisme, alleen Kees Ploegsma spreekt me aan, maar hij durft ook geen kritiek op Hans Kraay te hebben. En wat denk je van Jacques Ruts, hij is voorzitter van het speelgoed van de raad van bestuur, maar hij doet er niets mee. Met zoveel mogelijkheden zet je er toch een wereldclub neer?’

‘Wat ik tegen Hans Kraay heb? Hij koopt altijd slecht in. Niet alleen bij PSV, ook bij Ajax. Hij haalde Willy Brokamp uit Maastricht. Dat kostte een kapitaal, maar Willy Brokamp zat alleen op het Leidseplein en belde iedere dag huilend naar Maastricht. Johan Zuidema was ook zo’n miskoop van Ajax. Ik heb hem nog eens moeten beschermen. Ajax-Borussia Mönchengladbach: ik wilde Ajax de volgende dag in de finale van het Amsterdam-toernooi hebben, dus strafschoppen nemen. Alles raak, behalve Johan Zuidema. Dus bewoog de Duitse keeper te vroeg. Komt die trainer, Udo Lattek, het veld in. Ik schop hem van het veld en laat Johan Zuidema de strafschop overnemen. Dergelijke jongens horen niet bij Ajax, ik moest hem twee kansen geven.’

‘NAC. Guusje Roffelsen sprak me aan, hij vertelde dat de club kapot ging. Dat mag niet, hij heeft me overgehaald. Het bestuur is weg, ik ga nu met alle partijen praten, met de trainer, de spelers, met iedereen. Daarna zal ik eisen stellen, dan pas wil over een bestuursfunctie praten. Ik word geen voorzitter, ik wil het veldgebeuren structureren, ik ga het entertainment regelen, ik word de troubleshooter. Het volk staat achter me, maar er is ook een clan in Breda die vindt dat ik het nu maar eens moet laten zien met mijn grote smoel. Daarom ram ik door.’

‘NAC staat er slecht voor, maar geen zaak is verloren. Er doen een paar fijne gabbers mee, we hebben een goede penningenboer, in de toekomst zal er een manager moeten komen, voorlopig regel ik alle technische zaken.’

JONGE GOD

‘Charles Corver was een goede scheidsrechter, hij had een goed gekamde kop, maar was een beetje log. Hij had nu beroemd kunnen zijn, wanneer hij destijds (op het WK 1982, red.) Toni Schumacher weggestuurd had na die actie tegen Battiston. Charles Corver was geen echte slijmerd, maar zeker geen vriend van me. Gierige mensen zijn ook gierig in vriendschap. Hij gunde een ander niets, hij moest altijd de beste wedstrijden hebben. Ik noemde hem altijd dikke, dan werd hij kwaad.’

‘Enige ijdelheid kan mij niet ontzegd worden, daarom besteed ik veel aandacht aan mijn kleding. Ik voel me nog steeds een jonge god. Ik kan modieuze kleding dragen, het staat me nooit belachelijk. Wanneer ik vriendjes tegenkom met wie ik op het gymnasium heb gezeten, schrik ik vaak. Dat ziet er niet meer uit. Ik besteed nog steeds veel aandacht aan mezelf. Ik train iedere dag om op gewicht te blijven, ik weeg 74 kilo. Daarvoor loop ik dagelijks tien kilometer en ik heb een krachtcircuit in de tuin.’

‘Ik rook mijn sigaretje, ik drink mijn wijntje, maar ik blijf er goed uitzien, mijn broertjes trouwens ook. Dat komt waarschijnlijk door mijn moeder. Zonder te overdrijven durf ik te stellen dat zij een van de mooiste vrouwen van Nederland was. Ik koop mijn kleding door heel Europa; Parijs, Brussel, Amsterdam. Ik koop in het buitenland ook vaak kleding voor mijn vrouw Leentje. Dan maak ik van mijn vuisten twee tietjes, dat is haar maat, het past altijd perfect.’

‘Voor zakelijke besprekingen pas ik mijn kleding echt niet aan, ik heb een hele serie keurige kostuums in de kast hangen, maar meestal loop ik in een spijkerbroek met een leuk jack. Tim Meeùs kan zich niet voorstellen dat straks een bestuurslid van NAC zijn gasten in een spijkerbroek ontvangt, dat begrijp ik nou niet. Mijn commissarissen zijn eraan gewend, hun dochters vinden het zelfs schitterend. Ik houd de mode op de voet bij, ik lees veel modebladen, eigenlijk ben ik de mode steeds vooruit.’

‘Ik ben zo vrij als een vogel, ik verhuur me aan bedrijven. Als directeur werk ik voor een schoonmaakonderneming, een bouwonderneming, een eigen bv die in architectuur doet, een gespecialiseerde schoonmaakonderneming en een bureau dat economische adviezen geeft. Of ik financieel binnen ben? Dat vind ik een onbescheiden vraag. Als ik ja zeg, ben ik onbescheiden. Als ik zeg dat je er geen moer mee te maken hebt, ben ik onvriendelijk. Ik verdien graag geld, maar ik loop er geen meter voor om.’

‘Ik werk hard, maar ik heb acht uur slaap nodig, dan ben ik op mijn gevaarlijkst. Ik regel de grote lijnen, ik bemoei me alleen met investeringen boven de ton. Als een vent met een declaratie van 85 gulden komt, terwijl ik weet dat hij zijn pakje brood in de auto heeft opgegeten, teken ik toch. Als het een goede vent is.’

‘Ik weet wat zakendoen is, daarom maak ik me niet zo druk over NAC. NAC is een bv’tje met dertig mannetjes die graag voetballen. Het stadion wordt door de gemeente onderhouden, we moeten dus alleen de kaartjes scheuren en voetballen. Waar maken we ons eigenlijk druk om, ik zie het heel nuchter. Ik zoek nu uit wat er allemaal binnen NAC verborgen zit. Daarna steek ik mijn nek uit, ik ben niet bang voor een afgang. Veel mensen zitten te wachten op het moment dat ik op mijn bek ga, het zou overigens de eerste keer zijn. Ik ben straks verantwoordelijk, dus kan ik niemand iets kwalijk nemen.’

VRIJE VOGEL

‘Als scheidsrechter was ik niet te koop, ik ben integer. Ach, ik heb het meegemaakt in Frankrijk en Portugal. Hoe dat gaat? Ze nemen je eerst mee naar zo’n kroeg, dan kan alles. Ze bekijken hoe je je gedraagt. Als je met een hoer aan de haal gaat, ben je kwetsbaar. Ik ken scheidsrechters die het hebben gedaan, ik houd niet van professionele ballententen. Ik stelde me onafhankelijk op, ik betaalde zelfs mijn eigen consumpties.’

‘Juventus was er ook sterk in. In Belfast kwam er een Italiaan met de wedstrijdformulieren, de koffer ging open en daar lag een Rolex. Ik deed net alsof ik het niet zag, maar ik wist wel dat de doelpunten voor Juventus erg duur zouden zijn. Ik heb die Italianen vreselijk aangepakt. Een uitverkocht stadion zag Glentoran gelijk spelen tegen het grote Juventus, dat was de laatste zonnige dag in Noord-Ierland.’

‘In Polen heb ik eens een hele groep kinderen op ijs getrakteerd, omdat ik niet tegen ellende kan. Vervolgens wilde mijn begeleider mijn scheerapparaat hebben, maar hij vrat uit de staatsruif. Hij reed in een Trabant, hij werkte waarschijnlijk voor de geheime dienst, hij kon naar dat scheerapparaat fluiten.’

‘Ik stem CDA. Ik ben met Braks en Van Agt op tournee geweest. Later heb ik op het CDA-congres mijn bek opengedaan. Voor Steenkamp (politicus en geestelijk vader van de partij, red.) was dat een reden om bij me thuis op bezoek te komen. Hij vond dat ik voor het CDA in de Tweede Kamer moest gaan zitten. Ik heb hem verteld dat ik alleen minister van Economische Zaken wilde worden. Ik heb hem ook verteld waarom ik niet geïnteresseerd was in de Tweede Kamer. Hij werkt zich toch ook niet uit de naad voor tachtigduizend gulden per jaar? Hij was het roerend met mij eens.’