Toen Faas Wilkes in augustus 2006 overleed, schreef zijn vriend, schrijver en mede-Rotterdammer Jan D. Swart speciaal voor Voetbal International een retrospectief over Neerlands elegantse aanvaller ooit. Op de dag dat Wilkes 94 zou zijn geworden, brengen we dit bijzondere portret opnieuw als VI Rebound.
Zijn lichaam was stram geworden. De knieën niet buigzaam meer en zijn evenwicht uit balans. Hij had artrose. Als hij met vrienden op zee ging varen, legde hij 's middags zijn hoofd even lekker een uurtje ter ruste, en sprak dan bij het ontwaken steevast de zin: 'Daar ben ik weer.' Prompt was er dan ook weer die aanstekelijke lach.
Een maand geleden werd de vriendenboot op volle zee aangehouden door de Koninklijke Marechaussee. Altijd een spannend moment, vooral als de motoren op verboden goedkope rode diesel draaien. Maar toen de naam Wilkes viel en ook nog bleek dat hij aan boord was, werd de controle plotseling een stuk milder. De charmes die Faas Wilkes op zijn 82ste jaar nog kon uitstralen waren ongekend. Heel bijzonder. Heel gewoon. Hij was gewoon een heel bijzonder mens.
Faas Wilkes heeft z’n hele leven naar plezier gezocht. In Italië werd hij niet alleen Il Tulipano genoemd, maar ook De Clown. Bij Oranje vond men hem in de jaren vijftig altijd in de nabijheid van Cor van der Hart, Joop Stoffelen, Rinus Schaap en Pietje van der Kuil. Zij waren de kwajongens, die de degelijkheid van Lenstra, Rijvers en Klaassens doorbraken. Samen met Wilkes prikten zij gaten in stoelen, hingen er waterzakken onder en maakten dan via een zelf gefabriceerde blaasbal op afstand de billen nat van tafelende en nietsvermoedende bondsbestuurders. Dat soort streken.