Bert van Marwijk gaat met Australië naar het WK. De Nederlandse trainer erft van voorganger Ange Postecoglou een elftal dat gewend is om verzorgd voetbal te spelen, maar ook de nodige tekortkomingen heeft. Een beschouwing van het Australische elftal in vier hoofdstukken: van de speelwijze tot de sterspelers en van de oude bekenden tot de pijnpunten.
De speelwijze
In januari 2013 schrijft de Australische voetbalbond een omvangrijk document waarin een visie wordt ontvouwen op de toekomst. Het is een radicale breuk met het klassieke spel van Australië dat geënt is op fysieke kracht. ‘Onze teams spelen proactief, gebaseerd op effectief balbezit, met creatieve individuen die het verschil maken’, zet Kelly Cross namens de bond op papier. ‘Verdedigend zijn snel omschakelen en intelligente, collectieve pressing de belangrijkste elementen. Deze speelstijl wordt ondersteund door een sterke teammentaliteit, zodat geprofiteerd wordt van de traditionele kracht van Australië.’
Het is aan Ange Postecoglou te danken dat deze woorden geen papieren tijger zijn geworden. Met een voetbalvisie die gelijkaardig is aan die van de Australische bond boekt hij successen met Brisbane Roar, wat hem in 2013 een baan als keuzeheer oplevert. Postecoglou brengt bij het nationale team een paleisrevolutie teweeg: de ‘gouden generatie’ van het WK 2006 wordt afgeserveerd en de speelwijze ondergaat een radicale wijzigiging.