Wat hebben Ni’i Lamptey, Cesc Fàbregas, Victor Osimhen en Sontje Hansen met elkaar gemeen? Nou, ze scoorden als een tierelier op een WK Onder-17. De eerste drie kregen daarvoor ook de Gouden Schoen uitgereikt, de topscorerstrofee waarop de zeventienjarige Hansen dit toernooi met zijn zes doelpunten regelrecht afkoerst. Toch biedt zo’n succes absoluut geen garantie op een gouden toekomst.
Dat blijkt wel uit de historie van het jeugdtoernooi, die VI PRO in aanloop naar de halve finale tussen Nederland en Mexico hierbij overzichtelijk onder elkaar heeft gezet. Want wie herinnert zich in hemelsnaam nog Macaulay Chrisantus, Souleymane Coulibaly of Valmir Berisha? Alle drie werden na hun topscorerstitel ogenblikkelijk opgepikt door een (toenmalige) Europese topclub, respectievelijk Hamburger SV, Tottenham Hotspur en AS Roma. Alle drie zijn inmiddels actief op een niveau waar het zonlicht nauwelijks doordringt, ofwel in Iran, Tunesië en Bosnië-Herzegovina.
Oranje was drie keer eerder van de partij en presteerde gek genoeg het slechtst aan de hand van Memphis en co
En zo zijn er nog tal van eigenaardigheden aan de geschiedenis van het WK Onder-17, die helemaal teruggaat tot 1985 als je de eerste drie edities meetelt die nog bedoeld waren voor talenten tot en met zestien jaar. Nederland spreekt ook een bescheiden woordje mee. Het was drie keer eerder van de partij en presteerde gek genoeg het slechtst aan de hand van Memphis en co, en het best (derde in 2005) aan die van onder anderen John Goossens, Marvin Emnes en Geert Arend Roorda. Maar we beginnen in China, waar de broer van God ook heel aardig bleek te kunnen ballen.
