-
Taco van den Velde
-
Bjorn Goorden
‘Het gebeurde gewoon, spontaan. Ik was zó blij, die vreugde móést eruit.’ Wat volgde is een soepel, ritmisch heupwiegen bij de cornervlag. In een tijdperk dat zelfs typische bewegingen uit een computergame in de WK-finale worden nagebootst, zou niemand ervan opkijken. Maar wat Roger Milla tijdens Italië 1990 deed, was nieuw. Een van de allereerste doelpuntendansjes op het wereldpodium.
En het bleek hoogst aanstekelijk. In Nederland waren we ook niet veel gewend. Als de gebroeders Van de Kerkhof hadden gescoord, zetten ze met beide handen in de lucht een sprintje in. Net als Marco van Basten na zijn wondertreffer waarmee hij het EK had beslist. Toen topfavoriet Oranje zonder ook maar één zege het toernooi in Italië had verlaten, juichten veel Nederlanders met Kameroen en zijn spits mee. Die naast het aandoenlijke enthousiasme ook nog eens uitstekend presteerden. Kameroen strandde pas in de kwartfinale en Milla finishte op zijn 38ste achter Toto Schillaci en Tomás Skuhravy als derde op de topscorersranglijst.
Hij troeft de onhandig springende Andone af, blijft net op de been en kan dan ook de alsnog onhandig uitkomende Lung verschalken. Twee, drie tellen later staat Milla de Makossa te dansen
Wat het allemaal een nóg mooier verhaal maakte: het was voor de eerste keer in de geschiedenis dat een Afrikaanse ploeg en een Afrikaanse spits zich zo lieten gelden op een WK. Daarvóór was een verrassende 2-1 zege van Algerije op West-Duitsland het absolute hoogtepunt geweest, maar dat team van de toen nog onbekende Rabah Madjer overleefde in 1982 niet eens de groepsfase. Milla, die ook nog op het WK in de Verenigde Staten speelde én scoorde (als oudste speler ooit), viert deze woensdag zijn 68ste verjaardag. Reden om nog eens stil te staan bij de man die een heel continent geloof in eigen kunnen heeft gegeven. De man die heeft laten zien dat het Afrikaanse voetbal kan triomferen op het allerhoogste niveau.
