De Maurice Steijn-methode: 'Keihard, maar geen tiran'

Veel coaches houden kantoor in klinische, onpersoonlijke lokaaltjes. Maurice Steijn niet. Zijn trainerskamer in stadion De Koel fungeert als minimuseumpje van zijn leven. Aan de wand hangen kindertekeningen. Een carnavalsfoto van Steijn, zijn armen om assistent-trainer Jay Driessen en manager voetbal Stan Valckx. De trainer van VVV is verkleed als sjeik. Een getekend portret van The Rolling Stones, zijn muzikale helden. In Arnhem ziet Steijn de oude rockers binnenkort voor de vijftiende keer live spelen. Een ingelijst krantenartikel over de week dat hij als beginnend trainer stage mocht lopen bij het Real Madrid van José Mourinho. Citaat: ‘Ik ben onder de indruk geraakt van zijn omgang met spelers. Iedereen telt voor hem mee. Hij maakt een praatje met de wissels, legt een arm om de jeugdspelers heen.’ Een foto met de Haagse iconen en leermeesters Dick Advocaat, Martin Jol en Lex Schoenmakers. Op de kast ligt een stapel boeken. De visie van Louis van Gaal. Teambuilding volgens Rinus Michels. De biografieën van Sir Alex Ferguson en Barry Hay. Herinneringen aan Het Zuiderpark. De creatiespiraal. Zeven eigenschappen die jou succesvol maken! De meest gestelde vragen aan een paragnost. Op het tactiekbord heeft de trainer een balans geschetst, met het woord angst aan het ene en vertrouwen aan het andere uiteinde. ‘Tegen de topploegen moeten we voorzichtig zijn, tegen de andere ploegen zijn we kansrijk als we met lef spelen.’ Op een white-board een tekstje dat zijn dochter er maanden geleden op achterliet. ‘Er zijn miljoenen vaders, maar jij bent de allerbeste.’ Wie het kamertje overziet, weet dat er drie personages in Maurice Steijn schuilen: familieman, vakidioot en levensgenieter. In die volgorde.

Het is niet gebruikelijk dat trainers zich profileren als gezinsmannen. U doet daar nooit geheimzinnig over.

‘Waarom zou ik ook? Mijn vrouw en kinderen zijn voor mij heel belangrijk. Ik wil best nog eens het avontuur aangaan in het buitenland, maar niet zonder mijn gezin. Drie jaar geleden was dat een van de redenen dat ik twijfelde over VVV. Mensen dachten dat ik het moeilijk vond om Den Haag te verlaten, maar dat is onzin. Ik ben helemaal niet zo gehecht aan de stad. Maar wel aan mijn gezin. Mijn twee kinderen gaan in Den Haag naar school, mijn zoon speelt in de jeugd bij ADO, ik kon ze dus niet meenemen naar Limburg. Gelukkig is die afstand nog wel goed te overbruggen. Ik woon nu al drie jaar in een hotel, waar ik gemiddeld vier nachten per week slaap. Die andere drie nachten ben ik thuis in Den Haag. Die autokilometers heb ik er graag voor over. Het lukt me aardig om het voetbal met mijn gezinsleven te combineren.’

U stond sowieso niet meteen te trappelen van enthousiasme toen VVV aanklopte.