Aan de hand van twee oudgedienden is Jong AZ op ontdekkingstocht in de Jupiler League. Martin Haar (65) en Denny Landzaat (41) – een ouwe dibbes en een jonge hond – maken de Alkmaarse talenten wegwijs in het profmetier.
Terwijl voormalig Oranje-international Denny Landzaat na de donderdagochtendtraining laat zien dat zijn traptechniek niet aan slijtage onderhevig is, stapt Matthijs Hardijk op Martin Haar af. De negentienjarige aanvaller verruilde Harkemase Boys voor Jong AZ en waant zich als een kind op een kermis op het hypermoderne trainingscomplex in Wijdewormer. Het is alsof hij niet meer wekelijks bij een snackbar eet, maar één keer per week in een sterrenrestaurant aanschuift. Hardijk vraagt Haar of hij na de uitwedstrijd tegen Jong Utrecht in Spakenburg met zijn ouders mee naar huis mag. Haar hoort het verzoek aan en besluit Hardijk aan het denken te zetten. ‘Dat mag, maar je hebt maar één joker in het hele seizoen’, klinkt het streng. Haar is zichtbaar in zijn element, trapt intussen feilloos een bal richting collega Landzaat en kijkt Hardijk met vragende ogen aan. De noorderling begrijpt de boodschap. ‘Dan neem ik ’m wel als we uit tegen Cambuur spelen’, concludeert hij. Haar knikt begripvol, Hardijk lacht zuinigjes.
Het is Martin Haar ten voeten uit. Streng en rechtvaardig, duidelijk en eerlijk, met een knipoog, altijd in voor een dolletje op zijn tijd. Maar bovenal bloedfanatiek. ‘Ik heb één groot nadeel: ik wil altijd winnen, ik leg mezelf zoveel druk op. Nog steeds, dat gaat nooit meer over. Dat wil ik niet meer. Nog één jaar, dan is het klaar. Dan ga ik lekker bij de jeugd nuttig zijn of scouten. Of een amateurclub trainen en coachen. Drie keer per week, niet meer iedere dag. Niks doen is geen optie. Dan ga ik dood en dat wil ik nog even uitstellen.’
Haar loodste met Kenneth Goudmijn Jong AZ met groot machtsvertoon door de Tweede Divisie en vormt nu in de Jupiler League een duo met Denny Landzaat. ‘Kenneth was misschien nog wel fanatieker dan ik. Ik moest hem soms afremmen. Ik stapte soms even terug, dat was verstandig.’ Dat Haar is gebleven had een duidelijke reden. ‘Als Denny er niet bij was gekomen, had ik het al niet meer gedaan. Absoluut niet. Denny mag heel veel doen en moet steeds meer gaan doen. Vanochtend heb ik hem tachtig procent van de bespreking laten doen. Over twee, drie weken doet hij het alleen. Waarom moet ik het nog doen? Als hij opstaat van de bank, blijf ik zitten. Ik gun hem zijn vrijheid.’
