Iedere keer als de trainers bij AZ een jeugdspeler wegsturen en de eerste tranen opwellen, vertellen ze over Ridgeciano Haps (24) die ook ooit moest vertrekken, terugkeerde en nu basisspeler is bij landskampioen Feyenoord. ‘Wanhoop niet, werk harder dan je al deed en blijf vooral in jezelf geloven. Dan komt alles honderd procent goed.’
Hij kan beter voetballen dan zingen, maar juist door dat gebrek aan vocaal talent vond Ridgeciano Haps snel zijn plek in de selectie van Feyenoord. ‘Ik was net binnen’, vertelt de linksback, ‘en dan is het een traditie bij deze club dat je als nieuwe speler een liedje zingt voor de groep. Ik koos voor Het is een feit van Emms, een van de jongens van Broederliefde, maar halverwege raakte ik de tekst kwijt. Ja, toen lagen al die gasten wel even op de grond van het lachen. Dan is het ijs snel gebroken.’
De titel van die song is wel treffend, want het ís een feit.
‘Ik bij Feyenoord? Ja, dat klopt. Kijk hier (scrolt door zijn mobiele telefoon, red.), dit ben ik in een shirt van Feyenoord op Varkenoord, veertien jaar geleden of zo. Ik was net begonnen met voetballen bij Zwaluwen Vooruit, een club uit Utrecht. Na een paar maanden al stonden er scouts van Ajax en Feyenoord op de stoep. Ik ben bij die clubs gaan trainen en je kunt het vragen aan mijn ouders, familie en al mijn vrienden: toen al lag mijn gevoel bij Feyenoord. Probleem was alleen dat ze me niet wilden nemen. Ajax wilde wel, dus kwam ik daar terecht. Ik zie het als een speling van het lot dat ik nu dan toch ben waar ik ooit wilde zijn: bij Feyenoord. Want vanzelf is het bij mij nooit gegaan.’