Het was de Week van Wesley en daar heb ik met volle teugen van genoten. Vanaf het eerste moment dat ik Sneijder bij het Nederlands elftal leerde kennen, was ik gecharmeerd van hem. Van de voetballer én van de persoon. Veertien jaar geleden kwam hij erbij en het viel me meteen op hoe makkelijk hij klikte met de oudere garde. Meestal duurt het even voordat jonge gasten zichzelf durven te profileren bij Oranje, maar Wesley had daar geen enkele moeite mee. Samen met zijn maatje Rafael van der Vaart sloot hij meteen aan bij het kaartgroepje, waarvan ook ikzelf en Paul Bosvelt deel uitmaakten. Fans van Feyenoord en Ajax hadden ons moeten zien zitten, als voorbeeld van hoe spelers van beide clubs met elkaar kunnen omgaan. Wesley en Rafael hadden het hoogste woord, hoe jong ze ook waren. Leuke ventjes, streetwise, een soort Ciske de Ratjes.
Uiteindelijk gaat het natuurlijk om de voetbalcapaciteiten en de mentaliteit die een speler meebrengt naar Oranje. Ook wat dat betreft was snel duidelijk wat Wesley te bieden had. Zijn talent was onmiskenbaar en hij was enorm leergierig. Als ik na afloop van een training mijn vrije trappen ging oefenen, kwam Wesley altijd meedoen. Van nature had hij al een prachtige traptechniek en die wilde hij verder verbeteren en verfijnen. Een speciaal moment vond ik de beslissende wedstrijd voor plaatsing voor het EK van 2004, thuis tegen Schotland. In zijn derde interland trok Wesley de hoofdrol naar zich toe, als negentienjarig jochie. Nadat hij de score had geopend, rende hij naar de zijlijn en sprong in mijn armen. Dat tekende de band die we in korte tijd hadden opgebouwd.
Gerelateerde artikelen