VAR heeft altijd gelijk!

Laatst liep ik in een Utrechts café van de wc terug naar het tafeltje waarvandaan ik elke dag weer verse, met gemberthee gesmeerde onzin de wereld in slinger. Langs de barman, die op een van de barkrukken verdiept was in zijn nagelriemen. Hij keek niet op; ik zit er inmiddels zo vaak dat ik voor hem even vertrouwd ben als dat ene tafeltje dat wankelt. Een bewegend meubelstuk, dat ben ik.

Ik zat net weer, klaar voor nieuwe onzin, toen er een krijtbord van een smal randje op de houten vloer kletterde. Het bord was nog heel, maar de plechtige stilte van een lege kroeg op dinsdagochtend was kapot. De barman keek me aan. Omdat iedereen die langer dan één jaar in clubverband heeft gevoetbald, geconditioneerd is als de golden retriever van de Pavlovjes, stak ik direct mijn handen in de lucht en riep, harder dan nodig: ‘Ik deed niks!’ De barman, die net zo veel van voetbal houdt als de NS van mensen die ergens op tijd moeten zijn, zei, zonder van zijn vingertoppen op te kijken: ‘VAR!’

Zo ver is het met de VAR gekomen.