Vorig jaar proefde ik een soort leedvermaak over de start van Pep Guardiola bij Manchester City. Alsof mensen het eigenlijk wel leuk vonden, dat zijn voetbalvisie na voorgaande successen bij Barcelona en Bayern München niet meteen tot resultaat leidde in Engeland.
Het bleek voorbarig allemaal. In zijn tweede seizoen staat Guardiola op de drempel van de landstitel, zijn de vooruitzichten in de Champions League goed en City speelt voetbal waar mijn bloed sneller van gaat stromen. Op alle mogelijke manieren zie je zijn hand terug. In teamverband zie je het aan de veldbezetting, de beweeglijkheid, de diverse manieren van druk zetten en de aanvallende spelintentie. En hoe een tegenstander zich ook prepareert op Manchester City, ze hebben altijd een tactische tegenzet klaar, in verschillende varianten.
