Jorrit Hendrix heeft Nederland verlaten. In betrekkelijke stilte vertrok hij afgelopen week naar Spartak Moskou. Omdat hij bijna aan het einde van zijn contract was, ontving PSV slechts een bescheiden bedrag voor hem. €700.000.
Zeven ton. Ik werd er bijna melancholisch van.
Zeven ton was het soort bedrag waarvoor Harry Decheiver werd verkocht, of Erik Tammer.
Zeven ton. Als ik het geweten had, had ik zelf een bod gedaan. Tweede hypotheek erbij, wat kan het schelen. Een Hendrix voor in huis. Lampje ophangen, wasje draaien, de tuin zomerklaar maken en dan in juli voor een veelvoud doorverkopen, aan Vitesse of Lazio of zo.
Het lijkt me niet eenvoudig voor Hendrix, Moskou. Hoewel hij in Limburg geboren is, oogt hij zo Brabants als een worstenbroodje in de mond van Guus Meeuwis. Wie weet is-ie gauw weer terug: in zijn afscheid bij PSV TV noemde hij zijn afscheid een ‘tot ziens’. Er werd teruggeblikt op de drie landstitels die hij met PSV had gewonnen, op de zeldzame (maar opvallend fraaie) goals die hij had gemaakt en op zijn beste prestatie in achttien jaar Eindhoven: zijn live verslag vanuit de spelersbus na de onverwachte titel van 2016.
