Tijdens de eerste helft van Napoli - Barcelona moest ik denken aan een schaal bitterballen die rondgaat op een verjaardag. Er was niemand jarig, er waren geen helemaal bitterballen, maar toch zag ik een schaal met bitterballen van hand tot hand gaan. Het werd op een bepaald moment zo erg dat ik begon te tellen hoe vaak de schaal werd doorgegeven.
Misschien kwam ik erop omdat het doorgeven van een schaal bitterballen plichtmatig en gedachteloos gebeurt. Je doet een graai, steekt je arm uit en neemt een hap. Waarschijnlijk zocht ik naar een metafoor voor het truttige balbezit van Barcelona. Het tergend trage geschuif wiegde me langzaam in slaap.
Ik zit me al weken te verbazen over het spel van de Catalanen, begrijp weinig van de keuzes die door de trainer worden gemaakt of van de aankopen die zijn gedaan. Afgelopen weekend speelde Arturo Vidal tegen Eibar als linksbuiten. Hij oogde als een kameel die per ongeluk in het olifantenverblijf was beland. Hij had geen idee welke kant hij op moest lopen, hij wist niet hoe hij zich moest aanbieden en het ontbrak hem aan de zijkant aan snelheid en timing om zich in de diepte aanspeelbaar te maken. Het experiment met Vidal werd tegen Napoli herhaald. Dit keer begon de Chileen niet aan de linker-, maar aan de rechterkant.